Η αποτίμηση της χρονιάς 1979-80 (2ο μέρος)

Σεζόν 1979-80: Οι δύο στους τέσσερις τα κατάφεραν!

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Είδαμε ότι η ομάδα του Αιγάλεω Α.Ο., παρότι άρχισε με πολλές προσδοκίες τη χρονιά (1979-80) στη Β’  Εθνική (στον Α’ Όμιλο - «Νότου») το Σεπτέμβριο, τελικά όχι μόνο δεν κατάφερε να κάνει πρωταθλητισμό αλλά κινδύνεψε σοβαρά να… πέσει στην Εθνική Ερασιτεχνική! Και εάν οι διοικητικοί ιθύνοντες του γειτονικού Ατρομήτου Αθήνας (που πρόεδρός ήταν τότε ο Αντώνης Ξυπνητός) δεν είχαν τη… φαεινή ιδέα να απομακρύνουν τον προπονητή που τους χάρισε, ουσιαστικά, τον τίτλο και την άνοδο (!), το Αιγάλεω, πιθανότατα, θα είχε υποστεί δεύτερο υποβιβασμό στη σειρά…

Εξηγούμαι: Στο Περιστέρι ο (εξαίρετος πρώην διεθνής άσσος της Α.Ε.Κ. και ικανότατος ως προπονητής στη συνέχεια) ΑνδρέαςΣταματιάδης είχε πετύχει μέχρι την άνοιξη να εξασφαλίσει για τους ποδοσφαιριστές της Περιστεριώτικης ομάδας το πρωτάθλημα Νότου.

Η… «μπαγαποντιά» των Περιστεριωτών!

Βέβαια ο Ατρόμητος εκμεταλλεύτηκε ιδιοτελώς την απεργία που είχαν κηρύξει το Δεκέμβριο του 1979 οι υπόλοιπες ομάδες της Β’  Εθνικής (Νότου και Βορρά) στην οποία ο ίδιος δεν πήρε μέρος. Εξαιτίας των μηδενισμών με τους οποίους «απάντησε» στα (οπωσδήποτε) δίκαια αιτήματα των απεργών η αθλητική ηγεσία, αλλά και τις αφαιρέσεις βαθμών που επιβλήθηκαν, ο εκπληκτικός (και αήττητος) Φωστήρας έχασε «στα χαρτιά» αυτό που αγωνιστικά δικαιούτο. Χαρακτηριστικό είναι πως η ομάδα του Ταύρου ηττήθηκε μόνο σε ένα παιχνίδι και αυτό την τελευταία αγωνιστική από τα… υποβιβασμένα Πετράλωνα με 3-2, που μάλιστα χρησιμοποιούσαν κι αυτά ως έδρα το ίδιο γήπεδο (των πρώην Σφαγείων). Η διοίκηση της ομάδας του Περιστερίου θέλησε τότε να απαλλαγεί από την υποχρέωση να καταβάλλει στον άξιο προπονητή της το συμφωνημένο μεταξύ τους, πριμ ανόδου. Έτσι, τερμάτισε μονομερώς τη συνεργασία (αφού η άνοδος δεν ήταν δυνατό να χαθεί…) λίγες αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση της σεζόν. Εδώ να πούμε ότι οι μόνοι (πλην του Ατρόμητου Αθήνας) σύλλογοι του Νότου οι οποίοι διατηρούσαν -μάλλον εύλογους- ενδοιασμούς για να συμμετάσχουν στην απεργία ήταν ο Βύζας Μεγάρων και ο Παναρκαδικός. Ο λόγος είναι πως, έχοντας εμπλακεί σε δικαστικές διαμάχες (με την παραμονή τους στη Β’  Εθνική να είναι αβέβαιη…) οι διοικήσεις τους δεν ήθελαν να προκαλέσουν περαιτέρω την Πολιτεία. Πιο συγκεκριμένα, η ομάδα των Μεγάρων κατηγορείτο για απόπειρα δωροδοκίας, ενώ ο σύλλογος της Τρίπολης πήρε –καθυστερημένα- τη θέση του Α.Ο. Χαλκίδας. Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ.

Η σωτηρία στο τέλος!

Κοντολογίς, ο Σταματιάδης έφυγε από το Περιστέρι και ήρθε σε εμάς (ευτυχώς) αντικαθιστώντας το βετεράνο Λάμπη Σεραφείδη, που με τη σειρά του είχε προσληφθεί στη θέση του αρχικού τεχνικού, Νταν Γεωργιάδη. Συνειδητοποιώντας πως η δεινή βαθμολογική θέση που κατείχε το Αιγάλεω μετά από 30 αγωνιστικές το αδικούσε (διότι διέθετε ένα εξαιρετικό σύνολο) πήρε το σχετικό ρίσκο και υπέγραψε συμβόλαιο, δηλώνοντας πως η ομάδα θα σωθεί! Την 32^η μέρα το «Σίτι» είχε μόλις καταφέρει να περάσει τη γραμμή του υποβιβασμού, ενώ απέμεναν ακόμη έξι κρίσιμοι αγώνες. Τα Χανιά, η Λαμία, ο Λεβαδειακός και τα Πετράλωνα βρίσκονταν στις τέσσερις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας (που οδηγούσαν στο Εθνικό Ερασιτεχνικό) ενώ το Αιγάλεω με 17 βαθμούς  (25 είχε κερδισμένους στο γήπεδο) ήταν 15^ο! Ωστόσο, το πρόγραμμα ήταν ευνοϊκό. 

Αιγάλεω (1979-80)

Με δύο σερί νίκες μέσα στο Αιγάλεω (επί του Α.Ο. Πάτραι με 1-0 και του Πανελευσινιακού με 4-1) η ομάδα πήρε μία βαθιά, όπως λέμε, ανάσα. Όμως η Λαμία (κυρίως) αλλά και τα Χανιά δεν εγκατέλειπαν την προσπάθεια. Την 35^η αγωνιστική το Αιγάλεω έχασε στην πρωτεύουσα της Φθιώτιδας με 2-1. Απέμεναν ακόμη τρία παιχνίδια με τα δύο από αυτά εντός έδρας. Κερδίζοντας τον Ηρόδοτο με 2-1 η ομάδα μας έφτασε τους 23 βαθμούς, ενώ την ίδια μέρα η Λαμία έχανε στην Ελευσίνα με το ίδιο σκορ. Τώρα η παραμονή απείχε μόνο μία νίκη και το Αιγάλεω ευτύχησε να την πάρει την πρό-τελευταία Κυριακή μέσα στην Τρίπολη (1-0) από τον Παναρκαδικό (ο οποίος στον πρώτο γύρο μας είχε διασύρει με 3-1, στο γήπεδο Περιστερίου). 

Χωρίς άγχος πια, υποδεχτήκαμε την τελευταία (38^η) μέρα τον πρωταθλητή Ατρόμητο σε ένα τυπικό ντέρμπι της Δυτικής Αθήνας. Αντίπαλοι βρέθηκαν τότε δύο πρώην συμπαίκτες στον Π.Α.Ο. του Γουέμπλεϊ: Ο δικός μας Τότης Φυλακούρης και ο Αντώνης Αντωνιάδης του Περιστερίου. Το παιχνίδι έγινε παρουσία πλήθους φιλάθλων και ήταν αντάξιο της ιστορίας των δύο δημοφιλών σωματείων, η δε εξέλιξή του υπήρξε αμφίρροπη. Τόσο εμείς, όσο και οι γείτονες επιδιώκαμε τη νίκη για λόγους γοήτρου. Η τελευταία χαμογέλασε στο «Σίτι», που αναδείχθηκε νικητής (2-1). Γενική πάντως ήταν η αίσθηση στη διοίκηση (πάντα υπό το Γεώργιο Καραμπατέα) στους παίκτες και στους φιλάθλους, ότι το Αιγάλεω δικαιούνταν κάτι περισσότερο, το οποίο και ήταν αποφασισμένο να το διεκδικήσει με μεγάλη αποφασιστικότητα την αμέσως επόμενη χρονιά.

Διαγόρας Δρυοπιδέων: Αξιοπρεπής εμφάνιση.

Ο Διαγόρας Αιγάλεω πάλεψε σκληρά στον Α’ Όμιλο (20 ομάδων) του ΕθνικούΕρασιτεχνικού Πρωταθλήματος (που διεξάγονταν για 3^η σεζόν) αλλά δεν τα κατάφερε να ανανεώσει με μία δεύτερη θητεία τη συμμετοχή του σε αυτό. Αιτία, όπως προ-είπαμε, η (ουδέτερη) έδρα (γήπεδο Ηφαίστου) στην οποία έδωσε τα εντός έδρας παιχνίδια του, αλλά και η αναμενόμενη απειρία, με αντιπάλους τόσους ισχυρότατους συλλόγους. Με προπονητή το Σταύρο Μακρή -και εν συνεχεία το ΦώτηΓιαννίτσα- η ομάδα σημείωσε 7 νίκες και ισάριθμες ισοπαλίες, ενώ ηττήθηκε 24 φορές. Τερμάτισε μοιραία στη 15^η θέση (με 21 βαθμούς) και ήταν υποχρεωμένος να γυρίσει στην Α’ Κατηγορία της Αθήνας.

Θεμιστοκλής και Ορφέας: "γλυκόπικρη" χρονιά.

Ο «νεοφώτιστος» στην Α’ Αθήνας (Α’ Όμιλος – 20 ομάδων) Θεμιστοκλής ενώ αρχικά πέτυχε να σωθεί, στη συνέχεια επέστρεψε άδοξα στη Β' Αθήνας. Η χαρά του κόσμου του, όταν επικράτησε ύστερα από δραματικό αγώνα κατάταξης με 3-2 (στην Ηλιούπολη την Πρωτομαγιά του 1980) επί του ισόβαθμού του (στη 16^η θέση της τελικής κατάταξης) Π.Ο. Ψυχικού, μετατράπηκε σε λύπη την 1η Ιουλίου. Τότε το ΑΣΕΑΔ δικαίωσε την ομάδα του Ψυχικού (που είχε μηδενιστεί σε έναν αγώνα του) και του επέστρεψε 3 βαθμούς, με αποτέλεσμα η Αιγαλιώτικη ομάδα να υποβιβαστεί. Ωστόσο, διόλου ευκαταφρόνητη ήταν η διάκριση του Θεμιστοκλή στο Κύπελλο της Ένωσης Αθηνών, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης. (Θα επανέλθουμε αναλυτικά)

'Αθλητική Ηχώ' (4.6.1980)

Στον αντίποδα, ο -πάλαι ποτέ κραταιός- Ορφέας κατάφερε την ύστατη ώρα να ξεφύγει από τις τελευταίες θέσεις του Γ’ Ομίλου (18 ομάδων) της Β’ Κατηγορίας, όπου πήρε μέρος. Με ένα επιτυχημένο σερί στα τελευταία 5 παιχνίδια του (4 νίκες και μία ισοπαλία) έφτασε να μπει στα μπαράζ παραμονής, με αντιπάλους τον Κρόνο Αθήνας και το Γρανικό. Παρέμεινε αήττητος και εκεί, ανανεώνοντας τη συμμετοχή του στη Β’ Αθήνας. Απέφυγε με τον τρόπο αυτό, έναν… τέταρτο συνεχόμενο υποβιβασμό (!) αφού έως το 1977 αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική. Και οι δύο αυτοί σύλλογοι της πόλης μας (όπως και το Αιγάλεω με το Διαγόρα) στερήθηκαν επίσης τη φυσική τους έδρα, χρησιμοποιώντας κυρίως το γήπεδο του Σκαραμαγκά. Δεν είχε βλέπετε τότε ολοκληρωθεί ακόμη η περίφραξη του αγωνιστικού χώρου του νεόδμητου Ε.Α.Κ. Αιγάλεω, στο άλσος του πρώην «Μπαρουτάδικου».

ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ (με πιο αναλυτικά στοιχεία)