Αιγαλιώτικο ποδοσφαιρόμετρο: σεζόν 1974-75.

 

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Το καλοκαίρι του 1974 η Ελλάδα άλλαξε σελίδα, όπως λέμε, στη σύγχρονη ιστορία της. Ύστερα από το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών κατά του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακάριου που εκδηλώθηκε στις 15 Ιουλίου, ακολούθησε η Τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο, που οδήγησε στο (έως σήμερα) τετελεσμένο γεγονός της στρατιωτικής κατοχής του 36% των εδαφών της Κύπρου. Τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου οι στρατιωτικοί, πανικοβλημένοι μπροστά στο ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου με την Τουρκία και ανίκανοι να διαχειριστούν την κρίση, παράδωσαν την εξουσία ύστερα από σχεδόν 7,5 έτη (21 Απριλίου 1967 - 23 Ιουλίου 1974) σε πολιτική κυβέρνηση με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό (1955 - 1963) Κωνσταντίνο Καραμανλή. 

Η Ελλάδα στο… «γύψο».

Όλα όσα είχαν προηγηθεί ήταν το αποτέλεσμα της συνωμοτικής δράσης μίας δράκας αφρόνων αξιωματικών. Από την ημέρα που επιβλήθηκε η δικτατορία ξεκίνησε η μακρά περίοδος καταπίεσης, λογοκρισίας, φορτικής προπαγάνδας, διώξεων, βασανισμών, δολοφονιών και εκτόπισης δημοκρατικών πολιτών και αξιωματικών. Ο γενικός σκοταδισμός που επικράτησε έριξε την Ελλάδα αρκετά χρόνια πίσω και σταδιακά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα άρχισε να δυσφορεί. Η νεολαία "έβραζε" από αγανάκτηση, αλλά τα όργανα της χούντας με βίαιο τρόπο, κατέστειλαν κάθε πιθανή αντίδραση. Η ανατροπή του Γεώργιου Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου του 1973 (οκτώ μόλις 24ωρα από την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου) δεν άλλαξε την κατάσταση. Έπρεπε να φτάσουμε στην προδοσία της Κύπρου για να αντιληφθούν οι περισσότεροι πως "δεν πήγαινε άλλο".

Το «όπιο του λαού»

Αλλά ας επικεντρωθούμε στα δικά μας: Ο αθλητισμός και περισσότερο το ποδόσφαιρο, το πιο λαϊκό ομαδικό σπορ, αποτέλεσε επί επταετίας ένα πρόσφορο πεδίο για να εκδηλωθούν οι βαθύτερες προθέσεις των τυράννων. Καταργώντας όλες τις εκλεγμένες διοικήσεις των αθλητικών συλλόγων και Ομοσπονδιών και επιβάλλοντας δικούς τους έμπιστους στα ηνία των αθλητικών αρχών, οι χουντικοί κατέφυγαν τη γνωστή τακτική του αποπροσανατολισμού. Ο "αντιπρόεδρος" της "κυβέρνησης" Παττακός έδινε συχνά το "παρών" σε ποδοσφαιρικά ντέρμπι νουθετώντας από την εξέδρα τους αθλητές, ενώ ο πανίσχυρος Γ.Γ. Αθλητισμού Κωνσταντίνος Ασλανίδης στην κυριολεξία "έλυνε και έδενε", τυπικά και ουσιαστικά ανεξέλεγκτος. Χρειάστηκε να ξεκινήσει η «μεταπολίτευση» για να μπουν τα πράγματα στη σωστή τους βάση.

Στο Αιγάλεω.

Υπηρεσιακός δήμαρχος τους πρώτους μήνες μετά την πτώση της χούντας ήταν στην πόλη μας ένας επιφανής νομικός, ο Λέανδρος Ρακιντζής. Το 1975 επανήλθε στο δημοτικό θώκο ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης, ο άνθρωπος που από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 είχε αγωνιστεί και πετύχει σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη του Αιγάλεω και τύγχανε γενικής αποδοχής. Δεν είναι τυχαίο ότι το γήπεδό φέρει το όνομά του, δείγμα ότι μόχθησε -μεταξύ όλων των άλλων- και για την αθλητική ιδέα στην περιοχή μας.

Αιγάλεω Α.Ο. (1974-75)

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες του Αιγάλεω.

Το φθινόπωρο του 1974 στην πόλη μας υπήρχαν οι εξής ποδοσφαιρικοί σύλλογοι: Ο ιστορικός Αιγάλεω Α.Ο., που για δέκατο συνεχόμενο χρόνο θα έπαιρνε μέρος στο κορυφαίο πρωτάθλημα (Α’ Εθνικής), ο Ορφέας, ο Θεμιστοκλής και ο Διαγόρας Δρυοπιδέων που και οι τρεις είχαν προκύψει ύστερα από (αναγκαστικές) συγχωνεύσεις του προηγούμενου καθεστώτος τη διετία 1967 – 1968. Ο Ορφέας (που είχε ενσωματώσει τις παλαιότερες ομάδες Ιεράπολη και Ολυμπιάδα) θα έπαιζε στην Α’ κατηγορία της Αθήνας, ο Θεμιστοκλής στη Β’ Αθηνών και ο Διαγόρας στη Γ’ τοπική κατηγορία. Από όλες αυτές τις ομάδες μόνο ο Ορφέας είχε πετύχει να αγωνιστεί σε κορυφαίο επίπεδο και πιο συγκεκριμένα στη Β’ Εθνική, τις αγωνιστικές περιόδους 1971 – 72 και 1972 – 73. Ας δούμε όμως, ποια ήταν η πορεία (όλων τους) τη σεζόν 1974-75.

Η πικρή ολοκλήρωση της «χρυσής δεκαετίας»…

Για το δημοφιλές «Αιγάλεω Σίτι» του αείμνηστου Γιώργου Ζαμπέτα η σεζόν ολοκληρώθηκε δραματικά τον Ιούνιο του 1975. Έπειτα από ένα κάκιστο ξεκίνημα και παρά την υπέρ-προσπάθεια του δεύτερου γύρου, η ομάδα επιπλέον έπεσε θύμα μίας ανερμάτιστης αναδιάρθρωσης στον αριθμό των ομάδων της Α’  Εθνικής (που μειώθηκαν αυθαίρετα από 18 σε 16). Παρότι τερμάτισε στη 15^η θέση αποφεύγοντας τις τρεις τελευταίες που δικαιωματικά οδηγούσαν σε υποβιβασμό στη Β’ Εθνική, το Αιγάλεω έχασε την κατηγορία, καθώς αποφασίστηκε να πέσουν πέντε ομάδες (!) Έτσι τερματίστηκε μία δεκάχρονη περίοδος μεγάλων διακρίσεων που κρατούσε από το 1965, η καλύτερη της ομάδας σε ολόκληρη την έως τότε 30χρονη ιστορία της.

Στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ Αθηνών.

Την άνοιξη του 1975 ο Ορφέας ήταν δευτεραθλητής στον έναν από τους δύο ομίλους της Α’ κατηγορίας Αθηνών, κερδίζοντας το δικαίωμα να πάρει μέρος στο «ειδικό» πρωτάθλημα (μαζί με άλλους τοπικούς πρωταθλητές) για την επάνοδό του στη Β’  Εθνική. Το πέτυχε βγαίνοντας πρώτος στον όμιλό του, μετά από την επεισοδιακή νίκη του στο Αιγάλεω επί της Δάφνης Ερυθρών (1-0) που διεκδικούσε τον ίδιο στόχο. Στη Β’ Αθήνας βρισκόταν ο Θεμιστοκλής. Την τελευταία αγωνιστική (Κυριακή 8.6.1975) συνέτριψε εντός έδρας τα Μελίσσια με σκορ 5-0 και τερμάτισε 2ος στον Α’ όμιλο. Η θέση αυτή εξασφάλιζε την άνοδο στην Α’ Αθήνας και ήταν η δεύτερη συνεχόμενη που πετύχαινε η ομάδα (ένα χρόνο πριν και πάλι ως 2^ος, ο Θεμιστοκλής ανέβηκε από τη Γ’ στη Β’ Αθήνας). Τέλος, ο Διαγόρας πέτυχε παρόμοια διάκριση. Τερματίζοντας στη 2^η θέση του ομίλου του (στη Γ’ Αθήνας) ανέβηκε για δεύτερη φορά στα χρονικά στη Β’ Αθηνών.

·        Στο επόμενο: η διετία 1975 – 1977.