Αντίο Χρηστάρα, για πάντα Αιγαλεάρα!!!

Ο Χρήστος (δεξιά) κι εγώ σε αγώνα του City

Η σημερινή μέρα, που συμπτωματικά συνέπεσε με την 8η επέτειο από την παρουσίαση του τελευταίου μου βιβλίου για το Αιγάλεω, ξεκίνησε πολύ άσχημα... Το πρωί μου τηλεφώνησε ο παλαίμαχος αθλητικογράφος και εκλεκτός μου φίλος κ. Γιώργος Ζουρίδης και συντετριμμένος με πληροφόρησε για την απώλεια του Χρήστου μας (Κωνσταντακόπουλου) που έφυγε σήμερα τόσο πρόωρα από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 61 ετών (τα οποία είχε "κλείσει" στις αρχές Φεβρουαρίου). Την Τρίτη το βράδυ, μου ανάφερε με συγκίνηση ο κ. Γιώργος, πως ο Χρήστος, ενώ είχαν μιλήσει ήδη τηλεφωνικά πριν από μερικές ώρες, τον ξαναπήρε λέγοντας του ότι "μπορεί και να μη μιλήσουμε ξανά..." ίσως διαισθανόμενος το μοιραίο τέλος...

Μία εμβληματική φωνή σίγησε...

Εδώ όμως, δεν πρόκειται απλώς για το "φευγιό" ενός ακόμη φίλου (είναι ο τρίτος που χάνω τους τελευταίους μήνες...) ή φιλάθλου της ομάδας του Αιγάλεω. Με το θάνατο του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου ουσιαστικά σβήνει για πάντα η συνεπής, δημοσιογραφική πένα ενός ανθρώπου που πέραν των επαγγελματικών του υποχρεώσεων (όταν αρθρογραφούσε, επί δεκαετίες, στις δύο μεγαλύτερες αθλητικές εφημερίδες της χώρας) έβαζε σε σημείο σαφές για τον αναγνώστη, το συναισθηματικό του κόσμο και τη λατρεία του, τόσο για το ποδόσφαιρο, όσο και για το Αιγάλεω.

Συνεπής καταγραφέας - μία πένα που δεν χαριζόταν!

Ο Χρήστος ήταν πάντα εκεί με χιόνια και κρύα, στο γήπεδο, για να καταγράψει τα συμβάντα, να αποδώσει "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι" και να αφυπνίσει συνειδήσεις. Η ζωή δεν του χαρίστηκε, αντιθέτως... Του στέρησε από πολύ νωρίς το αυτονόητο (για τους περισσότερους από εμάς) προνόμιο να γεννηθεί εντελώς αρτιμελής, ενώ η μοίρα του πήρε, με ξαφνικό και βίαιο τρόπο, τους δύο αγαπημένους του γονείς. 

Ένας αγωνιστής της ζωής!

Ο Χρήστος, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε, αγωνίστηκε, στάθηκε όρθιος με αξιοπρέπεια και συνέπεια, κέρδισε φίλους που εκτίμησαν τον άδολο χαρακτήρα του, αλλά ενόχλησε και πολλούς, διότι έγραφε και έλεγε "τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη". Δίχως συμβιβασμούς. Ευτύχησε να γράψει και τις αναμνήσεις του σε τρία βιβλία που κατάφερε να εκδώσει και που στην παρουσίασή τους, θυμάμαι ακόμη πως έλαμπε από ευτυχία!

Θλίβομαι για εκείνον, στην πολύ τακτική μας επικοινωνία τους τελευταίους μήνες, για την ταλαιπωρία που υπέστη με την υγεία του. Δεν του άξιζε... Ήταν άνθρωπος περήφανος και αξιοπρεπής, έτσι έζησε το σύντομο βίο του και με τον ίδιο τρόπο επέλεξε να "φύγει"... 

• Θα αποχαιρετήσουμε το Χρήστο μας, τη Δευτέρα 16 Ιουνίου στις 13:00 μ.μ. από το Κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου.

Αντίο φίλε μου, ελπίζω και εύχομαι η ψυχούλα σου να βρίσκεται τώρα σε έναν καλύτερο κόσμο, δίχως υποκρισία, ψέμματα και ιδιοτέλεια, τα οποία πάντοτε απεχθανόσουν. 

Σαν ύστατο φόρο τιμής στη μνήμη του διαβάστε ΕΔΩ μία συνέντευξη που ευγενικά μου είχε παραχωρήσει πριν αρκετά χρόνια.

Ο Χρήστος στις τελευταίες αρχαιρεσίες των βετεράνων του Αιγάλεω Α.Ο.
 (Γήπεδο Αιγάλεω, αίθουσα Τύπου 'Τάκης Μαρκόπουλος'
13.11.2024, φωτογραφία: Γιώργος Καφετζής)

Καλό σου ταξίδι.

Ο φίλος σου,

Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης