Βαστάει γερά το… «Κολοκοτρωνέικο» στο Αιγάλεω Σίτι!

Τα αδέλφια Σπύρος και Θοδωρής Κολοκοτρώνης σε μία «εκ βάθρων» συνέντευξη.

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Προικισμένοι με μία σπάνια ποδοσφαιρική στόφα, οι δύο τόσο αγαπημένοι αδελφοί Κολοκοτρώνη, ο Σπύρος και ο Θοδωρής (που διαθέτει το ονοματεπώνυμο του μεγάλου μας πολέμαρχου-ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821[*]) έχουν γράψει (και συνεχίζουν να γράφουν) τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία στο αθλητικό βιβλίο του τόπου μας. Ο βασικότερος λόγος, ωστόσο, που τους κάνει τόσο αγαπητούς στο Αιγάλεω είναι ο χαρακτήρας τους. Από την πρώτη στιγμή που κάποιος τους γνωρίζει, φαίνεται καθαρά πως τα δύο αυτά παλικάρια μεγάλωσαν σε ένα ευτυχισμένο περιβάλλον, με αξίες και αρχές που μόνο μία σωστή οικογένεια μπορεί να διδάξει. Πέρα όμως, από την προσωπική φιλία και τη μεγάλη εκτίμηση που με συνδέει μαζί τους, εδώ και πολλά χρόνια, είναι ευκαιρία για μένα να αποτυπώσω τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι περιγράφουν την εμπειρία τους στο χώρο του ποδοσφαίρου από τότε που ξεκίνησαν, έως και τις μέρες μας. Τους ευχαριστώ λοιπόν θερμά, για την ευγενική ανταπόκρισή τους στο κάλεσμά μου.

[*]Ο αείμνηστος αθλητικογράφος και φίλος μου Γιώργος Ν. Παγιωτέλης (1935-2006) αναφερόταν συχνά από τις στατιστικές στήλες του για αυτή τη μεταφορική διασύνδεση, όταν έκανε λόγο για τα κατορθώματα του Θοδωρή. Το καλοκαίρι του 1995 που ο Θοδωρής υπέγραψε στην Ξάνθη και ύστερα από τέσσερις «γεμάτες» σεζόν με την Αγία Ελεούσα του Ζάχου Λυκουρίνου στη Δ΄ Εθνική, όταν πέτυχε -δίχως καν να αγωνίζεται σα «φουνταριστός» κυνηγός- 77 γκολ, ο δημοσιογράφος –που το μάτι του «έκοβε»- απόρησε. Αναρωτιόταν εύλογα πως αυτό το ατόφιο ταλέντο είχε διαφύγει της προσοχής των μεγάλων ομάδων του κέντρου και βαθμολογούσε εκείνη τη μετεγγραφή στις περίφημες «αριθμό-αποδείξεις» του (μεταξύ πάρα πολλών άλλων) με πολύ μεγάλο πρόσημο!

Ας δώσουμε, όμως το λόγο πρώτα στο Θοδωρή, που με μεγάλη συγκίνηση είδε τον τελευταίο καιρό το γιόκα του, αθλητή των Ακαδημιών της ομάδας όπου υπεύθυνος – επικεφαλής του προπονητικού επιτελείου είναι ο θείος του ο Σπύρος, να προωθείται πανάξια στην ανδρική ομάδα και να παίρνει χρόνο συμμετοχής με το Αιγάλεω στα κρίσιμα παιχνίδια των πλέι οφ της Α2 Εθνικής! 

Προσωπικά δε θυμόμουν άλλο Αιγαλιώτη ποδοσφαιριστή εκτός απ’ τα δυο αγόρια του Γιώργου Κωνσταντόπουλου και τα αντίστοιχα δύο του Δημήτρη Κλη, προ αρκετών ετών όμως, να έχει αναδειχτεί μέσα απ’ τα «σπλάγχνα», όπως λέμε, του συλλόγου. Ωστόσο, όπως σωστά μου επισήμανε ο πολύ καλός φίλος και δημοσιογράφος Δημήτρης Αρβανιτίδης, υπάρχουν δύο τουλάχιστον ακόμη περιπτώσεις νεαρών παικτών που είναι γηγενείς και αναδείχτηκαν πρόσφατα. Πρόκειται για τους νεαρούς  άσους Γιάννη Παλτόγλου και Μιχάλη Χριστοδουλίδη, οι οποίοι είχαν αγωνιστεί στην ανδρική ομάδα του Αιγάλεω. Επιπλέον, ήταν βασικά στελέχη της ομάδας Νέων του συλλόγου μας και πρωταθλητές του οικείου πρωταθλήματος της Σούπερ Λιγκ προ τριετίας! Επίσης και τα αδέλφια Ραφτόπουλου έχουν αναδειχτεί από τα τμήματα υποδομών της ομάδας μας. Εύγε λοιπόν και στο νεαρό Πέτρο Κολοκοτρώνη -που πήρε τώρα τη σκυτάλη- και καλή του πρόοδο! 

Θοδωρή, θύμισέ μας τα πρώτα σου βήματα στο γήπεδο, σε ποιες ομάδες σε χαρήκαμε και ποιοι είναι οι προπονητές που συνεργάστηκες.

Θ.Κ.: «Νίκο εγώ ξεκίνησα στο παιδικό του Αιγάλεω με προπονητή τον Φράγκο Μαρτίνο σε ηλικία 12 χρονών και στα 15 μου χρόνια πήγα στον Διαγόρα Αιγάλεω, όπου είχα προπονητή τον Γιώργο Πατέστο και αργότερα τον Απόστολο Γαβαλά και το Μπάμπη Σταυρόπουλο. Στα 17 μου μεταπήδησα στην Αγία Ελεούσα του Ζαχαρία Λυκουρίνου. Έπειτα από 4 χρόνια πήρα μεταγραφή στη Π.Α.Ε. Ξάνθη. Μετά αγωνίστηκα για ένα έτος στην Π.Α.Ε. Θράκη και ακολούθως μετά και το στρατιωτικό μου, κατέβηκα στην Αθήνα. Έπαιξα στον Ατρόμητο Περιστερίου, στο Φωστήρα, στη Νέα Ιωνία και ύστερα, για  3 πολύ όμορφα ποδοσφαιρικά χρόνια, στον Κεραυνό της Κερατέας. Ακολούθησε μία διετία μου στον Άγιο Ιερόθεο και μετά στο Ζέφυρο Αιγάλεω, μαζί με το Γιώργο Σουρλή, πριν κλείσω την καριέρα μου στο πανέμορφο Μαρμάρι της Ευβοίας».

Όμως συνεχίζεις να παίζεις μπάλα, σωστά;

Θ.Κ.: Ασφαλώς, στους βετεράνους του Αιγάλεω εδώ και χρόνια και, εσχάτως, στο Δάσος Χαϊδαρίου.

Θοδωρή θυμάμαι ακόμη το καλοκαίρι του 2016 που μεσολάβησα ώστε να κανονιστεί ένα παιχνίδι στην Ιτέα Φωκίδας, πατρίδα της μητέρας μου, όπου ο «ΣΥ.ΒΕ.Π.Α.Π.» έπαιξε φιλικό αγώνα με τους παλαιμάχους του τοπικού Αστέρα, μία συνάντηση στο πλαίσιο της οποίας τιμήσατε το συχωρεμένο Αλέκο Ιορδάνου, έναν ποδοσφαιριστή της «χρυσής» εποχής του Αιγάλεω. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν σε έβλεπα να σκοράρεις, καθώς έβρισκες πάντα τον τρόπο να περάσεις τη μπάλα από την… τρύπα της βελόνας!!! Αναμφίβολα, η σχέση σου μαζί της είναι… «ερωτική»! Τι, όμως, θα έλεγες ότι αποκόμισες περισσότερο από τη θητεία σου μέσα στα γήπεδα, όλα αυτά τα χρόνια;

Θ.Κ.: «Νιώθω πολύ μεγάλη ευτυχία που στο ποδόσφαιρο γνώρισα απίστευτους ποδοσφαιριστές τόσο σε αξία αλλά και σε ήθος, που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο πάνω απ όλα!!»

Σε τιμά αυτό που λες. Για το «παρόν» του αθλήματος στην πόλη μας, τι θα ήθελες να σχολιάσεις;

Θ.Κ.: «Για την σημερινή εποχή βλέπω ότι σε όλες τις ομάδες της πόλης μας αλλά και πιο ειδικά στο Αιγάλεώ μας, επικρατεί και πάλι αυτή η δίψα για τα νέα μας παιδιά να πρωταγωνιστήσουν στο άθλημα, φορώντας την φανέλα της μεγάλης μας ομάδας! Σε μας απομένει να τους κατευθύνουμε υπεύθυνα και μέσα από τη σωστή και σκληρή δουλειά που οι ίδιοι θα κάνουν, να έχουν τελικά την ευκαιρία ώστε να διακριθούν στο ποδόσφαιρο και να μας κάνουν περήφανους». 

Θοδωρή μου σε ευχαριστώ πολύ, για όσα πολύ ενδιαφέροντα μοιράστηκες μαζί μας. Η… «ασίστ» τώρα, στο Σπύρο!

Σ.Κ.: «Ξεκίνησα από το εφηβικό του ΑΙΓΑΛΕΩ με προπονητή τον Σάββα Παπάζογλου. Με είχε ανακαλύψει ο Ζαχαρίας Λυκουρίνος, ο οποίος και υπήρξε ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας. Με πήρε στη Φλόγα Περιστερίου όπου έπαιξα 14,5 χρόνων στην Α’ κατηγορία. Ήμουν συμπαίκτης με τους Χατζησκουλίδη, Λαλούση και Αξιώτη. Στα 16 μου ήμουν ο αρχηγός της Μικτής Αθηνών (Ε.Π.Σ.Α.) Κλήθηκα στην Εθνική Ελλάδας Νέων και είχα προτάσεις για μετεγγραφή από το Λεβαδειακό, τον Ατρόμητο και το Αιγάλεω. Ενώ είχα ‘κλείσει’ με το Αιγάλεω, η μετακίνησή μου χάλασε την τελευταία στιγμή (!!!) και τελικά υπέγραψα στο Χαραυγιακό. Σε ηλικία 17 ετών έκανα το ντεμπούτο μου στη Β’  Εθνική, στο παιχνίδι Ξάνθη – Χαραυγιακού. Εκεί έμεινα δύο χρόνια και έπαιξα σε 22 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος».

Θυμάμαι πολύ καλά Σπύρο μου τη θητεία σου στην Φλόγα, παρακολουθούσα τις δραστηριότητές της μέσω εφημερίδων κυρίως, λόγω της παρουσίας εκεί τόσων πολλών Αιγαλιωτών! Στη συνέχεια;

Σ.Κ.: «Δυστυχώς τότε μου προέκυψε ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας το οποίο με υποχρέωσε επί τρία χρόνια να σταματήσω τον αθλητισμό. Μετά όμως πήγα στην Αγία Ελεούσα, όπου έμεινα τέσσερα συνεχόμενα έτη. Ακολούθησαν δύο σεζόν με τον Ορφέα Αιγάλεω και εκεί κάπου τερμάτισα την αγωνιστική μου σταδιοδρομία».

Και μάλλον, δεν… άντεξες πολύ εκτός του αθλήματος!

Σ.Κ.: «Όντως, η αγάπη μου για τα παιδιά και το ποδόσφαιρο, όπως και η βοήθεια που ήθελα να τους δώσω ώστε να εκπληρώσουν τα ποδοσφαιρικά τους όνειρα (κάτι που δεν κατάφερα εγώ ) ήταν το όραμα μου για να ασχοληθώ με τις ακαδημίες τα τελευταία 16 χρόνια. Ξεκίνησα τις ακαδημίες της Ιεράπολης (3 χρόνια) και αργότερα ανέλαβα και έφτιαξα τις ακαδημίες του Ζέφυρου Αιγάλεω (επί 7 χρόνια)».

Σήμερα όμως εργάζεσαι στα τμήματα υποδομών του Αιγάλεω, σωστά;

Σ.Κ.: «Ακριβώς!  Τα τελευταία 4 χρόνια προσφέρουμε στην μεγάλη ομάδα της πόλης μας, στο ΑΙΓΑΛΕΩ. Το πάθος και η αγάπη μου για την ομάδα του ΑΙΓΑΛΕΩ και το όνειρο μου να δω παιδιά δικά μας να απαρτίζουν την πρώτη ομάδα έγινε η εμμονή και ο στόχος μου!!! Οι ακαδημίες τα τελευταία 4 χρόνια έχουν μεταμορφωθεί και αποτελούν μέρος της ‘ελίτ’ του ελληνικού ποδοσφαίρου!!! Έχουμε ο αδελφός μου ο Θοδωρής και εγώ δημιουργήσει πολλά αγωνιστικά τμήματα, που συμμετέχουν σε δυνατά πρωταθλήματα, ώστε με βάση το πλάνο και τη φιλοσοφία μας να εξελίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα παιδιά. Έχουμε χτίσει με πολύ αγώνα και προσπάθεια τις ακαδημίες του Αιγάλεω και θέλουμε να γίνουν ακόμα μεγαλύτερες, βασιζόμενοι στις αρχές που και οι δύο μας μεγαλώσαμε : Με ήθος, ποδοσφαιρική αξία και δικαιοσύνη για όλα τα παιδιά που πραγματικά αξίζουν να προοδεύσουν και να αποτελέσουν κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου μας!! Τέλος να ευχαριστήσω τον πρόεδρο του Αιγάλεω κ. Αντώνη Τιρτιράκη που στηρίζει όλη την προσπάθεια  καθώς και όλους τους συνεργάτες μου όλα αυτά τα χρόνια (Θωμάς Μακρής, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Χάρης Κοπιτσής, Πέτρος Μουγιακάκος, Κώστας Κατσαρός, Κώστας Διάλλας, Τάσος Μπούκης, Μάκης Σωτηριάδης, Άκης Μπελεγρίνης, Μάνος Γιακουμάκης, Βασίλης Μανουσόπουλος, Κώστας Βαμβακούσης, Στράτος Μπέλλας, Δημήτρης Βαρθαλάμης, Νίκος Μπιλλικαΐδης, Νίκος Παναγιώτου, Βαγγέλης Ψυκάκος, Δημήτρης Ρούσσης) βρίσκονταν και βρίσκονται πάντα δίπλα μας και αποτελούν την οικογένεια του Αιγάλεω».

Σας ευχαριστώ και τους δύο σας θερμά για την ανταπόκριση. Καλή επιτυχία στη συνέχεια στο έργο σας, αγαπημένοι μου Σπύρο και Θοδωρή!!!