Ένα «παπί» που αγαπάμε: «Νοιώθω ευλογημένος από τον Θεό, που είμαι ΑΙΓΑΛΕΩ!»

 

Με αντίπαλο τον αείμνηστο Μητσιμπόνα,
σε αγώνα Κυπέλλου Αιγάλεω - ΠΑΟΚ 1-1 (1989)

Ο βετεράνος διεθνής άσσος Δημήτρης Παπαϊωάννου, μιλάει για όλα.

(Συνέντευξη στο Νίκο Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε φίλαθλο (από τους λίγο παλαιότερους της ομάδας μας) τη γνώμη του σχετικά με τον παλαίμαχο, πρώην διεθνή μεσοεπιθετικό του «Σίτι» Δημήτρη Παπαϊωάννου, είναι βέβαιο ότι θα μιλήσει για αυτόν με τα πλέον κολακευτικά λόγια. Όχι μόνο διότι το αγαπημένο «παπί» του Αιγαλιώτικου κόσμου υπήρξε μίας σπάνιας ποιότητας αθλητής, αλλά και για τον εξίσου εξαίρετο χαρακτήρα του! Πραγματικά, ο Δημήτρης είναι ένας εγκάρδιος, έντιμος, ειλικρινής και ευγενής άνθρωπος, μονίμως με το χαμόγελο στα χείλη και που κάθε του κουβέντα έχει πάντα, για τον εκάστοτε συνομιλητή του, μία ιδιαίτερη βαρύτητα. Διότι γνωρίζει πότε θα μιλήσει, τι θα πει και σε ποιον θα απευθυνθεί. Προσωπικά είμαι ευτυχής που με τιμάει με την ειλικρινή του φιλία, εδώ και πολλά χρόνια. Τον ευχαριστώ που ανταποκρίθηκε για αυτή τη συνέντευξη που του ζήτησα. Ας δούμε τι έχει να μας πει.

·         Δημήτρη, θύμισέ μας που και πότε έκανες τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα.

Πρώτος (όπως τους κοιτάμε) από αριστερά,
με συμπαίκτες του στην Ιεράπολη.

Αγαπητέ μου Νίκο,

Κατ’ αρχάς, ένα τεράστιο ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την τιμή που μου κάνεις δίνοντάς μου βήμα, ώστε να εκθέσω τα βιώματά μου στο ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Επειδή όλο αυτό το κομμάτι είναι τεράστιο και δεν αρκούν ούτε… 10 τόμοι αν τα πούμε όλα, θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτικός, απαντώντας με ουσία σε κάθε ερώτησή σου. Σε ευχαριστώ και πάλι θερμά και να ξέρεις ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία, για έναν άνθρωπο που έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με το Αιγάλεω και τα δρώμενά του και σαν άνθρωπος αλλά και σαν δημοσιογράφος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν: Τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα έγιναν στα 13-14 μου χρόνια στην ανεξάρτητη τότε ομάδα της Ιεράπολης, με την οποία εξοικειώθηκα στις απαιτήσεις του ποδοσφαίρου και τις «ιδιοτροπίες» του, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός σε γήπεδα ξερά και αντιπάλους ποδοσφαιριστές που πολλές φορές αναρωτιόμουν αν είναι όντως ποδοσφαιριστές ή ξυλοκόποι και παλαιστές (γέλια). Και βέβαια ακολούθησε ο επόμενός μου σταθμός ο οποίος ήταν και καθοριστικός στην καριέρα μου και την μετέπειτα πορεία μου. Η ομάδα της καρδιάς μου και γενέτειρά μου. Το «ΑΙΓΑΛΕΩ». Δεν θα μιλήσω καθόλου για την πορεία μου σε αυτήν την ομάδα, που λίγο-πολύ είναι γνωστή, για δύο λόγους: α) Ο πρώτος λόγος γιατί δεν με θεωρώ αρμόδιο και άξιο να κρίνω ο ίδιος αν μπόρεσα να καταφέρω κάτι ή όχι. Αυτό το έκριναν, το κρίνουν και πάντα θα το κρίνουν, όσοι με παρακολουθούσαν και τους πότισα με την απόδοσή μου άλλες φορές νέκταρ και άλλες κώνειο. Και β) ο δεύτερος αλλά και σημαντικότερος λόγος είναι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ με τα λόγια να αποδώσω αυτό που πραγματικά νιώθω στην καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μου γι’ αυτή την ομάδα. Οπότε απλά «ΑΙΓΑΛΕΩ».

 

Ο Δημήτρης (τρίτος από αριστερά στην κάτω σειρά των αγοριών)
με τους συμμαθητές του στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Αιγάλεω ("Πράσινο")
(αρχείο: Χρύσα Νικολαΐδου)

·         Η μεγάλη σου ευχέρεια στη χρήση του «γλυκού» αριστερού σου ποδιού ήταν έμφυτο ταλέντο ή προέκυψε (και) από σκληρή προπόνηση;

 

Ο αγώνας αυτός, από την περίοδο 1988-89, στην ενιαία Γ' Εθνική
θα μείνει αλησμόνητος στον Δημήτρη!

Έχω στο μυαλό μου μια γλυκεία θύμηση. Τον μικρό μου εαυτό, το μικρό Δημητράκη, να βρίσκεται μονίμως με μία μπάλα έξω από το πατρικό μου. Να έχω ζωγραφίσει στο διπλανό εγκαταλελειμμένο σπίτι, ένα τέρμα με έναν τερματοφύλακα στη μέση και εγώ να σουτάρω πάντα σημαδεύοντας γωνίες ψηλά και χαμηλά, έχοντας ζωγραφίσει κύκλους που προσπαθούσα να πετυχαίνω. Πάντα πριν σουτάρω σημάδευα να στείλω τη μπάλα εκεί που εγώ ήθελα. Μετέπειτα, όπως είναι φυσικό, σε πραγματικά γήπεδα και τις σωστές συνθήκες, αυτό το έμφυτο ταλέντο-χάρισμα, εξελίχτηκε με σκληρή δουλειά και ατελείωτα χτυπήματα από όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον φύλακα του γηπέδου, τον αγαπημένο Σταύρο, να μου λέει γελώντας: «Δημητράκη νύχτωσε. Θα πάμε σπίτι μας πάλι σήμερα ή θα κάνουμε ολονυχτία» Τέτοιο ΠΑΘΟΣ. Τέτοια ΑΓΑΠΗ για την μπάλα. Σε βαθμό «τρέλας»!

 

Αιγάλεω 1983-84 (αυτούς τους παίκτες λάτρεψε ο Δημήτρης)

·         Σε ποια θέση προτιμούσες να αγωνίζεσαι;

 

Ξεκίνησα σαν μεσοεπιθετικός. Δεκάρι και ψευτο9άρι. Με εξίταρε η θέα του αντιπάλου τέρματος μπροστά μου. Μπορούσα με ένα μικρό ελιγμό να βρίσκομαι πάντα σε θέση βολής-σουτ χωρίς πολλά περιττά. Αργότερα, ανάλογα με το τι σύστημα έπαιζε ο κάθε προπονητής και με τις ανάγκες της ομάδας και με το πως να χωρέσουν όλοι στην 11άδα, όλα αυτά τα γνωστά, έπαιξα αριστερό εξτρέμ, αριστερό χαφ, κεντρικό χαφ ακόμα αρκετές φορές και δεξιά. Εμένα βέβαια και αυτό μου άρεσε γιατί έμπαινα προς τα μέσα και είχα το αριστερό έτοιμο για σουτ. Τελικά, λόγω των δυνάμεων που είχα και της ταχύτητας, κατέληξα να παίζω αριστερό μπακ-χαφ, παίρνοντας όλη την αριστερή πλευρά. Και σε αυτή την θέση τελείωσα και την καριέρα μου. Προσωπικά θεωρώ ότι η συγκεκριμένη θέση με κράτησε πίσω σαν ποδοσφαιριστή. Αξιολογήθηκα πολλές φορές στις εφημερίδες σαν ένας από τους καλύτερους επιθετικούς μπακ με αρκετά γκολ στο ενεργητικό μου, αλλά νομίζω, πάντα δική μου αυτή η εκτίμηση, ότι οι αμυντικές μου αρετές δεν ήταν και οι καλύτερες. Πιστεύω ότι εάν είχα συνεχίσει να παίζω σαν μεσοεπιθετικός, η ποδοσφαιρική μου πορεία θα ήταν τελείως διαφορετική (προς το καλύτερο). Και βέβαια εάν δεν είχα υποστεί το 1990-1991 αυτόν τον απρόσμενο τραυματισμό στο γόνατο (ολική καταστροφή έσω & έξω μηνίσκου και κομμένος ο πρόσθιος χιαστός). Παρόλο που γύρισα στα δρώμενα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με δεδομένα τα 2 χειρουργεία στα οποία υποβλήθηκα τότε και που ήταν αρκετά σοβαρά, 4 μόνο μήνες έλλειψα, ωστόσο όλο αυτό με άφησε αρκετά πίσω. ‘Δόξα τω Θεώ’ επανήλθα δριμύτερος και ελάχιστα με επηρέασε εκείνη η περιπέτεια στην μετέπειτα πορεία μου. Ας είναι καλά ο κος Αργύρης Μήτσου, ο γιατρός και αργότερα πρόεδρος του Παναθηναϊκού.

 

·         Ποιος ήταν ο πρώτος σου προπονητής και με ποιον (ή ποιους) προπονητές πιστεύεις ότι είχες την καλύτερη συνεργασία;

Προετοιμασία στη Στενή Ευβοίας (1985)

 Το ξεκίνημα της καριέρας μου στο Αιγάλεω έγινε λόγω του έμπειρου ματιού του κυρίου Σάββα Παπάζογλου. Σε μία μάζωξη (όπως έλεγαν οι παλιοί) παιδιών προς ανεύρεση ταλέντων, με διάλεξε ανάμεσα σε ένα κυκεώνα, με κράτησε, με προώθησε στην πρώτη ομάδα και στην Εθνική Νέων κλπ. Θα κάνω λόγο για δύο τεράστιους ακόμη προπονητές. Ο ένας είναι ο Λες Σάνον ο οποίος με λάτρεψε από την πρώτη στιγμή και μου το έδειξε με τον τρόπο του και τις συμβουλές του, αλλά δυστυχώς δεν έμεινε πολύ. Πάρα πολλά οφείλω επίσης στον κ. Γιάννη Ματζουράκη ο οποίος με καθιέρωσε στην 11άδα από την πρώτη στιγμή και πίστεψε πολύ σε μένα. Ένας απίστευτος επαγγελματίας και άνθρωπος από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά. Ντόμπρος, αληθινός. Δεν κρυβόταν πίσω από το δάκτυλό του. Σου έλεγε αυτό που ήθελε και ένοιωθε, χωρίς μισόλογα. Κύριος με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν θα αναφέρω άλλα ονόματα προπονητών μου, γιατί είναι πολλά και μεγάλα. Απλά θα πω ότι γενικά δεν είχα θέματα με τη συνεργασία μου μαζί τους, εκτός από κάποιες ανάξιες λόγου, περιπτώσεις, λόγω του πειθαρχημένου χαρακτήρα μου. Ήμουν επαγγελματίας και μόνο. Δουλειά μου ήταν να προσφέρω με τις ικανότητές μου και όχι να δημιουργώ προβλήματα. Ποδόσφαιρο και μόνο!!!

 

Σε φιλικό Αιγάλεω - Ο.Σ.Φ.Π., το Νοέμβριο του 1986

·         Όσον αφορά στο Αιγάλεω τώρα. Ανήκεις, μαζί με πολλά ακόμη παιδιά (συμπαίκτες σου) σε μία «φουρνιά» παικτών που κλήθηκε να κρατήσει ψηλά το λάβαρο του Αιγάλεω, όταν όλα γύρω σας έδειχναν να καταρρέουν. Αναφέρομαι, ασφαλώς σε μία δεκαετία, που άρχισε στα μέσα των ‘80ς και κράτησε έως τα μέσα των ‘90ς για να μην πω και μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα. Τι θα ήθελες να σχολιάσεις για όλη εκείνη την ταραχώδη περίοδο;

Αιγάλεω Α.Ο. (1986-87)

Θα αναφερθώ στους παίκτες αυτής της περιόδου (1986-1991) σαν τους παίκτες της… λιτότητας. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο αυτές οι αδικημένες φουρνιές αυτών των χρόνων, έπαιρναν τα λιγότερα χρήματα, αν τα έπαιρναν και αν δεν κατέληγαν στα Αθλητικά Δικαστήρια, είχαν τον χειρότερο εξοπλισμό και έπαιζαν σε ένα γήπεδο διαλυμένο. Μισό χόρτο και μισό ξερό. Όσοι ήταν εκεί σίγουρα θα το θυμούνται. Έμοιαζε με αλάνα για σκυλιά. Ένα Αιγάλεω που το κυνηγούσαν όλοι και ήθελαν να το ρίξουν κατηγορίες. Ο λόγος προφανής. Κυνηγούσαν τους διοικούντες και κατ’ επέκτασιν και εμάς σαν ομάδα. Και όμως, παρά τις όποιες αντιξοότητες, αυτά τα παιδιά έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό για να σώνεται αυτή η ομάδα η ταλαίπωρη κάθε χρόνο. Χρόνο με το χρόνο λοιπόν. Άλλοτε ήταν εφικτό λόγω του ταλέντου και της υπομονής τους και τα κατάφερναν και άλλοτε όχι. Αλλά ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΑΝ. Αν όμως ρωτήσεις κάποιον, όχι πολύ παλιό, κάποιο όνομα ή, αν απλά το αναφέρεις, από εκείνους τους παίκτες της εποχής εκείνης, είναι σίγουρο ότι θα κοιτάνε με απορία σαν να βλέπουν εξωγήινο μπροστά τους. Οι αδικίες της ζωής και δη του ποδοσφαίρου. Οι οποίες δεν μπορώ, θα το αναφέρω το παράπονό μου, συνεχίστηκαν και πολλά χρόνια αργότερα από τους δημοσιογράφους που έγραφαν τα ρεπορτάζ. Δεν θέλω να πιστεύω εσκεμμένα, αλλά έγιναν. Σχεδόν όλοι έκαναν αναφορές στο Αιγάλεω του ’60, του ’70 και μετά πήγαιναν στο Αιγάλεω της Ευρώπης και της καταξίωσης αυτής της ομάδας. Αν όμως δεν υπήρχε αυτή η αδικημένη φουρνιά των παικτών της λιτότητας, το Αιγάλεω δεν θα υπήρχε σε αυτή την κατηγορία. Αν δεν είχαμε σπάσει τα πόδια μας εμείς, χωρίς χρήματα με ένα μέλλον ανύπαρκτο για εμάς και για εκείνο των οικογενειών μας, αυτά τα αξιέπαινα για τον άθλο τους δεν θα μπορούσαν να καταφέρουν αυτά που κατάφεραν γιατί δεν θα υπήρχε ομάδα. Νομίζω ότι πάνε πολλά χρόνια που σου είχα κάνει αυτή την αναφορά-παράπονο και γι’ αυτό σε ευχαριστώ από καρδιάς διότι είσαι ο πρώτος και ο μόνος που ασχολήθηκες με το θέμα έκτοτε.

 

·         Ποια είναι η εντύπωσή σου από τη στάση των διοικούντων προς σε σένα, αλλά και στους συμπαίκτες σου, για όλο εκείνο το διάστημα;

 

Όλες οι διοικήσεις, έναν μόνο σκοπό έχουν. Να αποκομίσουν πολλά χρήματα και STATUS. Έχω την πεποίθηση και νομίζω είναι πεποίθηση κοινή, ότι αυτοί οι «Διοικούντες-Παράγοντες» ή όπως αλλιώς θέλεις πες τους, δεν έχουν κανένα συναίσθημα για τις ομάδες που «διαφεντεύουν». Ίσως σου φαίνονται σκληρά τα λόγια μου, η πείρα μου όμως αυτό με έχει διδάξει. Όταν υπάρχουν παράγοντες που μετά από τρία χειρουργεία που έχω κάνει για την ομάδα με αποκάλεσαν κάποτε υποτιμητικά… ‘ΑΙΓΑΛΕΑΡΑ’ και με έκαναν από τότε -2014- να έχω να πατήσω στο γήπεδο μόνο και μόνο για να μην βλέπω τα μούτρα τους, καταλαβαίνεις… Άνθρωποι που μόνο λεφτά βγάζουν από το Αιγάλεω και από τον κόσμο του. Η αντιμετώπιση που βίωσα εγώ τότε, όπως και οι υπόλοιποι συμπαίκτες μου, ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Ένα παιδί -γέννημα θρέμμα Αιγαλεώτης- που ξεκίνησε από το πουθενά και έγινε αυτό που έγινε χωρίς κανένα σπρώξιμο και που στη θητεία του έδωσε τα πάντα στην ομάδα, θα έπρεπε να τυγχάνει αν μη τι άλλο μίας συμπεριφοράς τουλάχιστον ίσης με αυτήν των παικτών που ερχόντουσαν σαν δανεικοί από μεγάλες ομάδες. Εννοώ να πληρώνομαι, να παίρνω ένα ποσό άξιο των παιχνιδιών που έπαιξα και βέβαια να έχει τον σκοπό η ομάδα να με βοηθήσει, δίνοντάς με σε κάποιες μεγαλύτερες ομάδες όταν είχα τις προτάσεις. Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν έγιναν. Έφτασα να κάνω 3 καταγγελίες για να πάρω τα χρήματά μου και να μείνω ελεύθερος. Και οι τρεις χάθηκαν, ενώ ήταν πεντακάθαρες υποθέσεις υπέρ εμού. Και βέβαια, δεν ήμουν ο μόνος που στην ουσία αδικήθηκα. Ήταν και άλλα παιδιά με κορυφαίο παράδειγμα τον τεράστιο Δημήτρη Πηγαδίτη που δεν δόθηκε όταν έπρεπε και το παιδί αδικήθηκε κατάφωρα. Δε νομίζω να μπορεί κάποιος να το αμφισβητήσει αυτό. Πέραν όμως, όλων αυτών, το Αιγάλεω είναι αυτό που με ανάδειξε, με έκανε όνομα, μου έδωσε ποδοσφαιρική ταυτότητα και όσα παράπονα και αν έχω από τους διοικούντες, όσο άσχημα και αν μου φέρθηκαν και με ανάγκασαν να φύγω, που αν ήμουν ικανοποιημένος δεν θα έφευγα ποτέ, εγώ είμαι ΑΙΓΑΛΕΩ για εμένα, για τον κόσμο, για την πόλη, για την ομάδα. Η ψυχή μου ξεχειλίζει από συναίσθημα και νοιώθω ευλογημένος από τον Θεό γι’ αυτό.

 

·         Γιατί κατά τη γνώμη σου το Αιγάλεω, από μία πάλαι ποτέ κραταιά δύναμη του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και που πάντοτε πρωταγωνιστούσε στη Β’  Εθνική, όπως έκανε και σπουδαίες χρονιές στην Α’ Εθνική, βρέθηκε σταδιακά σε τέτοια αναξιόπιστη θέση, πρώτα να υποβιβαστεί στη Γ’ Εθνική το 1987, αλλά και να πέσει στη Δ’ Εθνική, οκτώ χρόνια αργότερα (1995); Και στις δύο περιπτώσεις μάλιστα, εν αποσυνθέσει, όπως λέμε…

 

Το αγαπημένο μας "παπί"

Το Αιγάλεω όπως το γνώρισα εγώ στο ξεκίνημά μου, πλαισιωνόταν  από πολύ σπουδαία ονόματα. Ποιος να πρωτοθυμηθώ: Στογιάνοβιτς – Νίκιτς – Μπλαγκόγιεβιτς – Σημαιοφορίδης – Παραπραστανίτης – Κώττης – Πανταζής – Παπαθεοδώρου – Μπεκιάρης – Κλης – Ούτσικας – Μαύρος – Αθανασιάδης – Πηγαδίτης – Δαμιανίδης και πόσοι άλλοι, που ζητώ συγνώμη που δεν τους αναφέρω και τους ξεχνάω. Τεράστια ονόματα, τεράστιες προσωπικότητες. Παικταράδες που για μένα η κάθε προπόνηση μαζί τους ήταν και από ένα ιδιαίτερο μάθημα. Τη χρονιά λοιπόν που έπεσε το Αιγάλεω από την Α’ Εθνική (το 1985 αν θυμάμαι καλά), όταν χάσαμε από τον Ηρακλή με το ψεύτικο πέναλτι που είχε καταλογίσει τότε ένας απαράδεκτος διαιτητής (ο Μέγας, νομίζω) και ευστόχησε ο Χατζηπαναγής, η τότε διοίκηση (δεν αναφέρω ονόματα για ευνόητους λόγους, δεν θέλω να τους κάνω διαφήμιση –γέλια) αποφάσισε να μειώσει τα έξοδα διώχνοντας αυτούς (τους περισσότερους) τους παιχταράδες, παίρνοντας στη θέση τους παίκτες από τις πιο μικρές κατηγορίες που δεν είχαν την πείρα της τότε Β’ Εθνικής. Μέσα σε αυτούς ήμουν κι εγώ, ένα παιδί που θα έπαιρνα το «βάπτισμα του πυρός». Όσο έπαιζα δίπλα στους σπουδαίους παίκτες, κάθε μέρα και βελτιωνόμουν, γινόμουν όλο και καλύτερος, πατούσα, όπως λέμε, καλά στα πόδια μου. Όταν έφυγαν, θεωρώ πως έμεινα στάσιμος διότι όντας ακόμη μικρός, τα παιδιά που ήρθαν δεν είχαν να μου δώσουν κάτι παραπάνω από τα στοιχεία που ήδη είχα. Ίσα – ίσα, έπαιρναν από εμένα. Το ίδιο έγινε και με την ομάδα. Παρέμεινε στάσιμη. Και αυτό το γεγονός, σταδιακά προκάλεσε την πτωτική της πορεία. Την έφτασε σε σημείο αποσύνθεσης, κάνοντας τις άλλες ομάδες της κατηγορίας να χάσουν εκείνο το δέος και το φόβο που ένοιωθαν για το Αιγάλεω. Είχε καταντήσει μία ομάδα «της σειράς», που όλοι πίστευαν πλέον ότι μπορούσαν να τη νικήσουν, βγάζοντας έτσι εν μέρει τα… σπασμένα, προηγούμενων εποχών. Και επειδή η κατάσταση αυτή διαιωνίστηκε στα επόμενα χρόνια, η ομάδα έφτασε σε αυτή τη δεινή θέση που είχε σαν αποκορύφωμα να πέσει έως και στη Δ’ Εθνική. Έκτοτε παλεύει με νύχια και με δόντια να πάρει τα επάνω της, έχοντας να αντιμετωπίσει και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Παρόλα όμως αυτά, το ΑΙΓΑΛΕΩ ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ένα μεγάλο όνομα, που θα φοβίζει πολλούς αντιπάλους.

 

·         Τι έχεις να πεις για τη συμπαράσταση του φίλαθλου κόσμου;

Με αντίπαλο το Γκαβασιάδη (Β' Εθνική)

Ο κόσμος του Αιγάλεω!!! Για εμένα που είμαι γέννημα-θρέμμα (γεννήθηκα στον Κοντομήτρο απέναντι από το γήπεδο, για τους παλιούς που γνωρίζουν), ο κόσμος έχει πρόσωπο γνωστό και όνομα. Ποιους να πρωτοθυμηθώ: τον μανάβη, το φαντάρο, τον Αγαπητό, τον Πιστικό, τον, τον, τον… Τους έχω όλους φωτογραφίες μέσα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Όταν τελείωναν τα παιχνίδια, όλοι οι συμπαίκτες μου έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους και έφευγαν και εγώ έβαζα την τσάντα στον ώμο και περπατούσα την Κοραή κατηφορίζοντας προς Κηφισσό, για να πάω στο πατρικό μου που απέχει 200 μ. από το γήπεδο. Και βέβαια σε όλο το δρόμο, που με έβλεπαν όλοι, γνωστοί και φίλοι, μου έδιναν τα εύσημα ή μου έκαναν τα παράπονά τους ανάλογα με το αποτέλεσμα. Θυμάμαι τα γύρω μπαλκόνια και τις ταράτσες των σπιτιών γεμάτες. Το αδιαχώρητο. Τσαμπιά από σταφύλια, έτοιμα να πνίξουν κάθε αντίπαλο. Ποια από τις μεγάλες ομάδες ήρθε στο Αιγάλεω και δεν φοβήθηκε αυτόν τον κόσμο; Είχα-έχω και θα έχω μία διαφορετική σχέση με τους Αιγαλεώτες. Τους αγαπάω!! Τους σέβομαι!! Πάνω από όλα, τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα όσα περάσαμε μαζί. Εγώ μέσα στο γήπεδο και αυτοί γύρω γύρω να μας δίνουν δύναμη και κουράγιο στην προσπάθειά μας. Ο 12^ος παίκτης μας!!! Δυστυχώς, η κατηφόρα της ομάδας στις χαμηλότερες κατηγορίες έστειλε τις νέες γενιές σε ομάδες μεγαλύτερων κατηγοριών, με αποτέλεσμα στο Αιγάλεω να απομείνουν μόνο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, κάνοντας πηγαδάκια σε κάθε παιχνίδι-αναπολώντας παλιές καλές εποχές. Πόσο κρίμα!!!

 

·         Τι σου έχει μείνει περισσότερο από τη θητεία σου στην Κέρκυρα, αλλά και σε άλλες ομάδες που αγωνίστηκες;

 

Με προπονητή το Νίκο Αναστόπουλο, στον Πανελευσινιακό.

Η κάθε ομάδα ήταν και μία ξεχωριστή περίπτωση. Διαφορετικές οι συνθήκες, άλλες οι καταστάσεις, όμως το ποδόσφαιρο είναι πάντα το ίδιο, μαζί με τα προβλήματά του. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν, Νίκο μου. Με το νησί της Κέρκυρας δέθηκα συναισθηματικά, περισσότερο από άλλους τόπους που έπαιξα, μιας και έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Αποφάσισα να μείνω μόνιμα εκεί λόγω της οικογένειάς μου, αλλά και επειδή η ποιότητα ζωής για τα παιδιά μου ήταν μακράν καλύτερη από ότι στην Αθήνα. Πρέπει όμως να ομολογήσω, καθώς «αμαρτία ομολογημένη ουκ έστιν αμαρτία», ότι παρόλο τον επαγγελματισμό μου και τη σωστή συμπεριφορά μου σε όλες τις ομάδες από τις οποίες πέρασα, το πάθος που ξεχείλιζε όταν αγωνιζόμουν με τη φανέλα και με το έμβλημα του Αιγάλεω στο στήθος, δεν το ένοιωσα ποτέ ξανά στον ίδιο βαθμό. Κάνοντας μία μικρή αναδρομή στο παλμαρέ μου αποχωρώντας από το Αιγάλεω, πρώτος μου σταθμός ήταν ο Πανελευσινιακός, η πρώτη προπονητική εμπειρία του Νίκου Αναστόπουλου στη Β’ Εθνική. Ακολούθησε η Κέρκυρα της Γ’ Εθνικής, που μετά από μεγάλες προσπάθειες καταφέραμε να ανέβει στην κορυφαία κατηγορία. Δυστυχώς εγώ δεν συνέχισα εκεί, λόγω διαφωνίας με τη διοίκηση. Μεταπήδησα στο Ναυπακτιακό Αστέρα του κυρίου Σφαέλου και ακολούθως του κυρίου Κοντομηνά με προπονητή το Δηήτρη Σκούνα – Νόνι Λίμα και Κοκότοβιτς. Μετά υπήρξε ένα σύντομο πέρασμά μου (6 μηνών) από τον Ηρόδοτο, η οποία ήταν η δεύτερη μετά το Αιγάλεω ομάδα που έχασα την αμοιβή μου, ακολούθως γύρισα στην Κέρκυρα και τερμάτισα τη σταδιοδρομία μου με ένα πολύ μικρό διάστημα (2-3 μηνών) στον Όλυμπο Κέρκυρας. Εκεί έπεσε η αυλαία. Μετά πήρα Δίπλωμα Β’ ΟΥΕΦΑ στην προπονητική, από μία σχολή που για καλή μου τότε τύχη έγινε στην Κέρκυρα και σε αυτήν συμμετείχαν πάρα πολλά και μεγάλα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου όπως ο Βαζέχα, ο Νιόπλιας, ο Μπλένταρ Κόλλα, ο Μιλόγεβιτς (τωρινός τεχνικός στον Ερυθρό Αστέρα), ο Τουρσουνίδης, ο Μπάντοβιτς. Τεράστια εμπειρία για μένα και απίστευτοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, φοβεροί επαγγελματίες προπονητές, επαγγελματίες προς μίμηση!!!

 

·         Ποια ήταν η εμπειρία σου από τις Εθνικές Ομάδες στις οποίες κλήθηκες;

 

Βασικά η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ είναι μία, για μένα. Από την πιο μικρή ηλικιακά έως την αντρών. Μια χώρα, ένα εθνόσημο, ένας λαός, χωρίς χρωματικές παρωπίδες. Ή τουλάχιστον εγώ έτσι θέλω να είναι. Κλήθηκα στην Εθνική Νέων Ελλάδος του Στέφανου Πετρίτση, μαζί με ανερχόμενα ονόματα της εποχής: Καλιτζάκη, Βαΐτση, Αγορογιάννη, Ζαρίκο, Κρητικό, Τσιμιλιώτη, Πενταλιό, Ιωαννίδη, Βουκελάτο κ.α. Περηφάνια και μόνο να φοράς τη γαλανόλευκη με το εθνόσημο. Έμεινα 10 ημέρες στους ξενώνες, περνώντας εργομετρικά, κάνοντας προπονήσεις και φιλικά. Όλα τέλεια μέχρι που ήρθε η ημέρα επιλογής που δυστυχώς με μία φτηνή δικαιολογία ο προπονητής μου είπε ότι δεν μπορεί να με πάρει στην αποστολή κάπου στο εξωτερικό λόγω του ότι ήμουν κατά 1 μήνα γηραιότερος. Αν κοιτάξεις Νίκο μου τις ημερομηνίες γέννησης των συμπαικτών μου, θα καταλάβεις τι εννοώ όταν λέω φτηνή δικαιολογία. Το γιατί λοιπόν δεν ακολούθησα την ομάδα, είναι στην ευχέρεια του καθενός που θα διαβάσει αυτές τις αράδες να το καταλάβει. Έτσι τελείωσε ένα πολύ όμορφο ταξίδι πριν καν ξεκινήσει.

 

·         Σήμερα, παρακολουθείς ποδόσφαιρο; Το ελληνικό ποδόσφαιρο, που βαδίζει;

 

Βεβαίως παρακολουθώ και ενημερώνομαι. Όπως τα πάντα στη ζωή, έτσι και το ποδόσφαιρο έχει τα καλά του και τα άσχημά του. Τα πάνω του και τα κάτω του, σύμφωνα βεβαίως και με την οπτική του καθενός. Άλλος τα βλέπει… έτσι, άλλος τα βλέπει… αλλιώς. Πρόκειται για ένα διφορούμενο παιχνίδι και… όποιος αντέξει. Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο δε βαδίζει και στα καλύτερα μονοπάτια. Η απουσία υγιών φιλάθλων, η οπαδική βία, τα λιγοστά εισιτήρια που κόβουν οι ομάδες, πλην των τεσσάρων – πέντε μεγάλων, όπως λέμε. Όλα αυτά φέρνουν τις περισσότερες ομάδες σε οικονομικά δυσχερή θέση, η οποία αναμφίβολα συντελεί στην υποβάθμιση του αθλήματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα παγκοσμίως, όπου συμβαίνει το παράδοξο στο γήπεδο να προσέρχονται μόνο οι οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας. Πολύ γόνιμο, λοιπόν το έδαφος για την κακοποίηση του ποδοσφαίρου. Ενός σπορ που έπρεπε να αποτελεί πηγή διασκέδασης και χαράς, μία ευκαιρία για αποτοξίνωση από την καθημερινότητά μας. Αντί όμως, μέσω αυτού να «φορτώνουμε τις μπαταρίες» μας, άλλα συμβαίνουν… Αυτό, όσον αφορά στο καθαρά εξωγηπεδικό κομμάτι.

Τραβώντας το… παραβάν και μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, όλως παραδόξως βρίσκεσαι σε έναν χώρο σκληρής δουλειάς, έντονης προσπάθειας και μεγάλης προσήλωσης στο δύσκολο αντικείμενο. Αντικρίζεις αξιόλογους ανθρώπους να μοχθούν για την καριέρα τους αλλά και για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Προπονητικά τιμ, ποδοσφαιριστές, φυσιοθεραπευτές, ιατροί, φροντιστές. Όλοι προσπαθούν να βελτιώσουν το εργασιακό τους περιβάλλον, να ανέβουν την κλίμακα δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι οι αρκετές αξιοπρεπείς εμφανίσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνουν αν μη τι άλλο, πως μία σοβαρή προσπάθεια βρίσκεται σε εξέλιξη, η οποία και φαίνεται να αποδίδει. Ειδικά οι ομάδες που (πέραν των μετεγγραφών Ελλήνων και ξένων) έχουν ρίξει το βάρος στις υποδομές (Ακαδημίες) οι οποίες αποτελούν το «οξυγόνο» των συλλόγων, ανταμείβονται για αυτό. Βλέπε: Μουζακίτης, Κωστούλας, Κωνσταντέλιας, Βαγιαννίδης κ.α. Παίρνουν έτσι «ζωή» οι ομάδες αυτές, μέσα από τα ίδια τους τα «σπλάγχνα». Ένα μεγάλο μου παράπονο ως παλαίμαχος του Αιγάλεω, είναι που είναι τα δικά μας παιδιά; Εξαφανίστηκαν τα ταλέντα μίας πόλης 100.000 κατοίκων; Δεν υπάρχουν; Η ομάδα μας διαθέτει Ακαδημίες όλα της τα χρόνια και εάν καλώς ενθυμούμαι, ο τελευταίος Αιγαλεώτης που ανέδειξε ήταν ο φίλος μου, Σάκης Καλογερόπουλος. Εδώ και 2-3 χρόνια παρατηρώ μία σταθερή άνοδο στα τμήματα υποδομών μας, με την αγάπη και την ενεργό συμμετοχή πολύ αγαπητών φίλων και ανθρώπων που είναι γνώστες του αθλήματος, με αποτέλεσμα να έχουν ανεβάσει πολύ τον πήχη. Άνθρωποι όπως ο Σπύρος Κολοκοτρώνης, ο Κώστας Διάλλας, ο Θωμάς Μακρής είναι όλοι τους «ψημένοι» στο χώρο και προικισμένοι με μεγάλη αγάπη προς τα παιδιά. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που φέτος έγινε και το πρώτο άλμα. Ένα δικό μας παιδί, ο Πέτρος Κολοκοτρώνης, γιος του καλύτερου παιδιού στο Αιγάλεω του Θοδωρή, έγινε επαγγελματίας και παράλληλα κλήθηκε στην Εθνική Ομάδα Κ-19. Του εύχομαι ολόψυχα, όπως πιστεύω και κάθε γνήσιος Αιγαλεώτης, να είναι πάντα υγιής και να απογειωθεί η καριέρα του, όσο πιο ψηλά γίνεται.

 

·         Δημήτρη μου τελειώνοντας σε ευχαριστώ από καρδίας για την ανταπόκρισή σου και σου εύχομαι κάθε καλό.

 

Νίκο μου, θα σε ευχαριστήσω κι εγώ θερμά για ακόμη μία φορά και θα σου ευχηθώ να είσαι πάντα καλά και να μας συντροφεύεις με τα γραπτά σου και όχι μόνο.