Μάιος – Ιούνιος 1983: Το «θρίλερ» του… Νότου! (2ο μέρος)

 

'Αθλητική Φωνή' (Δευτέρα 23.5.83)

Το αξέχαστο «φινάλε» μίας αγωνιώδους χρονιάς…

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σας είχα υποσχεθεί ότι θα επανέλθω με την αναφορά μου στο τελευταίο πρωτάθλημα του Νότιου Ομίλου της Β’ Εθνικής που έγινε τη σεζόν 1982-83, ενόψει μίας πολύ εκτεταμένης αναδιάρθρωσης των εθνικών πρωταθλημάτων η οποία εφαρμόστηκε τότε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θυμίζω ότι εκείνη την ίδια χρονιά διεξήχθη η «πειραματική» Γ’ Εθνική (σε έναν Όμιλο) ενώ από τον καθένα απ’ τους δύο Ομίλους της τότε Β’ Εθνικής θα υποβιβάζονταν πάνω από τις μισές ομάδες (οι 11 τελευταίοι από τους 20, ενώ οι δύο δέκατοι στην τελική κατάταξη θα έδιναν μεταξύ τους αγώνα «μπαράζ» σε ουδέτερη έδρα για μία θέση στην κατηγορία)! Ο λόγος ήταν πως η Β’ Εθνική είχε αποφασιστεί ότι θα αποκτούσε (από την επόμενη χρονιά) πανελλήνιο χαρακτήρα, με έναν Όμιλο των 20 (κατά τεκμήριο ισχυρότερων) ομάδων. Ουσιαστικά λοιπόν, οι 2 Όμιλοι (Νότου – Βορρά) θα μεταφέρονταν ένα «σκαλί» πιο κάτω, στη νέα[*] Γ’ Εθνική (συνολικά 40 ομάδων). Παράλληλα, θα μειώνονταν (από 18 σε 16) οι Π.Α.Ε. της Α’ Εθνικής, που θα λάμβαναν μέρος στο 5^ο κατά σειρά Επαγγελματικό Πρωτάθλημα (1983-84).

Η πανίχυρη Χαλκίδα, ακατανίκητη ιδιαίτερα στην έδρα της.

Στην τελική ευθεία!

Είχαμε δει (στοπροηγούμενο αφιέρωμα) ότι το Αιγάλεω κι ο Διαγόρας Ρόδου ήταν οι δύο ομάδες που είχαν απομείνει στη διεκδίκηση της πρώτης θέσης του Νοτίου Ομίλου, έπειτα από τη συμπλήρωση των 34 από τις συνολικά 38 αγωνιστικές που θα ολοκλήρωναν τον «μαραθώνιο» της κατηγορίας. Ισοβαθμούσαν στην πρώτη θέση της κατάταξης με 49 βαθμούς, πέντε περισσότερους από τον τρίτο Παναιτωλικό (44 β.) και επτά από τους Χαλκίδα και Κόρινθο[**] (42 β.) που μοιράζονταν την 4η θέση. Έκτος με 38 βαθμούς ήταν ο πάντα ισχυρός Αχαρναϊκός (ο οποίος ωστόσο αναζητούσε κι άλλους πόντους, για να εξασφαλίσει την παραμονή του) και ακριβώς πίσω του η δυνατή -και πάντα υπολογίσιμη, ειδικά στο γήπεδό της- Προοδευτική (37 β.) Ο Ατρόμητος Αθηνών, ο Πανελευσινιακός, ο Παναιγιάλειος και ο Αιολικός Μυτιλήνης (που βρίσκονταν λίγο πιο κάτω) έδιναν κι εκείνοι το δικό τους αγώνα για να σωθούν! Όλοι οι υπόλοιποι σύλλογοι, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν μερικά σημαντικά ονόματα του ποδοσφαίρου μας (Φωστήρας, Βύζας Μεγάρων, Ατρόμητος Πειραιώς, Ιωνικός Νικαίας, Εθνικός Αστέρας, Χανιά, Ηρόδοτος κ.α.) είχαν ήδη υποβιβαστεί.

[*]Γ’ Εθνική υπήρξε, για πρώτη φορά, τη διετία 1966 -1967.

[**]Από την Κόρινθο είχε επιπλέον αφαιρεθεί κι ένας (1) βαθμός, εκτός του μηδενισμού της από το εκτός έδρας παιχνίδι της 1^ης αγωνιστικής εναντίον του Αιγάλεω (1-1) λόγω αντικανονικής συμμετοχής του ποδοσφαιριστή της, Πέτρου Κανέλλου.

35^η αγωνιστική (Κυριακή, 22 Μαΐου 1982)

Αποφασισμένο να «ξεπλύνει» την ήττα της Χίου (όπου έχασε με 2-1 από τον Αιολικό), αλλά και να εξευμενίσει το φίλαθλο κόσμο (που αγωνιούσε) το Αιγάλεω υποδέχτηκε στο δημοτικό στάδιο την εκπληκτική Χαλκίδα, η οποία το είχε συντρίψει στην έδρα της με 3-0 τον προηγούμενο Δεκέμβριο, κατά τη συνάντηση του α’ γύρου. Το άγχος και η νευρικότητα των παικτών του Ανδρέα Σταματιάδη (1935-2025) έφεραν, απρόσμενα, από το ξεκίνημα κιόλας του κρισιμότατου αγώνα, μία «ψυχρολουσία»! Στο 2^ο λεπτό ο τερματοφύλακας Γιώργος Δαδίτσος (1953-2003) άπλωσε τα χέρια του για να μπλοκάρει εύκολα ένα χλιαρό σουτ του Λάμπρου, όμως η μπάλα -μάλλον αναπηδώντας σε κάποια μικρή ανωμαλία του τερέν- τον ξεγέλασε, με αποτέλεσμα να κυλήσει στα δίχτυα του (0-1). Ο Χατζησκουλίδης, ωστόσο, «απάντησε» άμεσα (3’) ισοφαρίζοντας το σκορ και επανάφερε έτσι τις… καρδιές των οπαδών  του Αιγάλεω (μαζί και τη… δική μου) στη θέση τους! Το παιχνίδι συνεχίστηκε αμφίρροπο, αφού το συγκρότημα του Γιάννη Ματζουράκη ήταν από τα καλύτερα της κατηγορίας, με τον Γιάννη Παπαθεοδώρου (που αγωνιζόταν ως προωθημένος χαφ) να εντυπωσιάζει . Τελικά όμως και πάλι ο αείμνηστος «ψηλός» (1952-2010) του City, ήταν εκείνος που με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι λίγο μετά, έδωσε την πρωτοπορία και τη νίκη (2-1) μαζί με τους υπέρ-πολύτιμους 2 βαθμούς, στην ομάδα μας.

Διάφορα ρεπορτάζ (αρχείο του συντάκτη)

Γ. Παυλίδης

Την ίδια ώρα, ανάλογες συγκινήσεις βίωναν οι οπαδοί του Διαγόρα Ρόδου στο «σμαραγδένιο νησί», όπου η ομάδα του Γιάννη Παυλίδη (1939-2019) φιλοξενούσε τον Αιολικό, ακολουθώντας το πρόγραμμα του Αιγάλεω. Το συγκρότημα της Μυτιλήνης για ακόμη μία φορά αποδείχτηκε «σκληρό καρύδι» και το παιχνίδι (παρά τη σαφή εδαφική υπεροχή και τις πολλές χαμένες ευκαιρίες των γηπεδούχων) έφτασε στο τελευταίο του 10λεπτο, χωρίς να έχει σημειωθεί σκορ. Στο 85’, όμως, ο έμπειρος Γιώργος Δουρδουνάς (ο Καμινιώτης που είχε από χρόνια μετακομίσει στη Ρόδο) έκανε τη σέντρα στην περιοχή του Ζαφείρη Κάκαρη, εκεί που ο πανύψηλος στόπερ Σιφονιός κέρδισε μία κεφαλιά – πάσα προς τον Γιώργο Ράδο. Ο τελευταίος, με νέα κεφαλιά και μέσα σε αποθέωση, πέτυχε το 1-0.  Δύο λεπτά αργότερα (87’) ο Μπάμπης Ιντζόγλου θέλησε να γυρίσει τη μπάλα για σιγουριά στον γκολκίπερ Τσακμακίδη, αλλά ο Αραμπατζής (που είχε ανεβεί στην επίθεση) επωφελήθηκε έξυπνα και, προσπαθώντας να διεκδικήσει τη μπάλα, βρέθηκε πεσμένος κάτω μέσα στην περιοχή. Ο διαιτητής Καραπιδάκης (Σ.Δ. Πειραιά) παρότι βρισκόταν πολλά μέτρα μακριά, υπέδειξε το σημείο του πέναλτι και παράλληλα απέβαλε τον τερματοφύλακα του Διαγόρα. Ακολούθησε πανδαιμόνιο διαμαρτυριών, ενώ θέση στην εστία πήρε ο… Ράδος, αφού ήδη είχαν πραγματοποιηθεί οι δύο αλλαγές. Τελικά, στο 95^ο λεπτό ο Γιάννης Μανούσος ευστόχησε από τα 11 βήματα και η ομάδα του πήρε ακόμη έναν παλικαρίσιο βαθμό, στέλνοντας έτσι τώρα στη 2^η θέση τους Ρόδιους.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ