Εξήντα χρόνια πριν: Στο δρόμο για την Α’ Εθνική! (Μέρος 1ο)

Κάτι σαν τα σημερινά Πλέι – Όφ…

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Μετά το Πάσχα θα ολοκληρωθούν τα φετινά Πλέι – Όφ της Σούπερ Λιγκ 2 (δηλαδή της Β’ Εθνικής Κατηγορίας του παρελθόντος) που διεξάγονται μεταξύ των πέντε πρώτων ομάδων από την τελική κατάταξη σε καθένα από τους δύο Ομίλους της Κατηγορίας. Πρόκειται για ένα «μίνι» πρωτάθλημα 10 αγωνιστικών από το οποίο μάλλον ήδη έχουν κριθεί και οι 2 τελικοί πρωταθλητές, πλην συγκλονιστικού απροόπτου. Πριν από 60 ακριβώς χρόνια (1965) μία παρόμοια διαδικασία θα λάμβανε χώρα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σεζόν στους τέσσερις (τότε) Ομίλους της Β’ Εθνικής.

Οι «τελικοί» αγώνες.

Την άνοιξη του 1965 η Ελλάδα βρισκόταν στη δίνη μίας πολιτικής θύελλας που σύντομα θα σάρωνε σχεδόν τα πάντα! Ωστόσο λίγο πριν τα διαβόητα «Ιουλιανά» και την άδοξη ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης της «Ένωσης Κέντρου», το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής όδευε στην ολοκλήρωσή του. Όπως προείπαμε οι Όμιλοι ήταν τέσσερις, με τις ομάδες που μετείχαν διαχωρισμένες με βάση γεωγραφικά κριτήρια όπως και σήμερα, που τα γκρουπ είναι δύο. Την  Κυριακή 9 Μαΐου σήμανε η λήξη της κανονικής περιόδου, με την ανάδειξη των τεσσάρων πρωταθλητών: Το Αιγάλεω, ο Βύζας Μεγάρων, ο Εδεσσαϊκός και ο Πανσερραϊκός, άλλος πιο εύκολα, άλλος πιο δύσκολα, πήραν τους τέσσερις τίτλους, αλλά όχι και την απευθείας άνοδο στη μεγάλη Α’ Εθνική. Ο λόγος ήταν πως από την Α’ Κατηγορία υποβιβάζονταν μόνο οι δύο τελευταίες ομάδες, οπότε μία «τελική» φάση αγώνων μεταξύ των 4 τιτλούχων της Β’ ήταν απαραίτητη. Το ίδιο, άλλωστε, είχε συμβεί από το ξεκίνημα της Β’ Εθνικής, άτυπα το 1961 και το 1962 και κανονικά από το 1963. Τέσσερις λοιπόν, για δύο «εισιτήρια» σε έναν ακόμη αγωνιστικό «Γολγοθά», καθώς οι ζέστες άρχιζαν σιγά σιγά να σφίγγουν, ενώ οι (ερασιτέχνες) ποδοσφαιριστές βρίσκονταν στα όρια της αντοχής τους. Λόγω της κρισιμότητας αυτών των αγώνων, όπου φυσικά οι 4 ανταγωνιστές μπήκαν με μηδενισμένο το βαθμολογικό τους «κοντέρ», σε αντίθεση με ότι γίνεται σήμερα στα Πλέι – Όφ, τα ματς θα διευθύνονταν από ξένους διαιτητές, ενώ μόνο οι επόπτες θα ήταν Έλληνες. Από την Κυριακή 16 Μαΐου έως και την Κυριακή 20 Ιουνίου τέσσερις πόλεις της χώρας μας αγωνιούσαν για την τύχη των ποδοσφαιρικών τους εκπροσώπων. Ήταν η εποχή που κάθε ομάδα συμβόλιζε –για την τοπική κοινωνία από την οποία προέρχονταν- πολύ περισσότερα από ότι γίνεται τώρα…

Το Αιγάλεω.

Με προπονητή τον έμπειρο βετεράνο άσσο Θανάση Κίνλεϋ – Σούλη, η ομάδα της πόλης μας είχε πάρει τον τίτλο στον Α’ Όμιλο, όχι δίχως να… ιδρώσει, καθώς ο Παναιτωλικός, ο Φωστήρας, η Παναχαϊκή -αλλά και η Θύελλα Πατρών με το Διαγόρα Ρόδου- ήταν πολύ σκληροί αντίπαλοι. Το μεγάλο του «ατού» δεν ήταν τόσο η επίθεση, ούτε καν το κέντρο του όσο η «γρανιτένια» του άμυνα, όπου κυριαρχούσαν ο πανύψηλος γκολκίπερ Τάκης Ντουντούμης και ο σκληροτράχηλος σέντερ μπακ Τάσος Καραβοκυράκος, χωρίς να υστερούν, φυσικά, οι υπόλοιποι συμπαίκτες τους. Στους τελικούς αγώνες θα επέστρεφε δριμύτερος ο Μήτσος Εξωμανίδης ύστερα από μία τιμωρία που του είχε επιβληθεί κι ο οποίος -όπως θα δούμε- αναδείχτηκε σε μεγάλο πρωταγωνιστή της ομάδας.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ