Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά…

 

Μετά τον επεισοδιακό υποβιβασμό του Αιγάλεω από την Επαγγελματική Α’  Εθνική κατηγορία την περίοδο 1984-85, πολλοί από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας αποχώρησαν. Ωστόσο έμειναν και αρκετοί άλλοι που αποτελούσαν ένα πολύ αξιόλογο σύνολο και ήταν μία… «πολυτέλεια» για τη Β’ Εθνική της επόμενης σεζόν, όπως τόνιζε συχνά προς τις ομιλίες του ο πρόεδρος της Π.Α.Ε. Αιγάλεω, Βίκτωρ Μητρόπουλος. Υπήρχε μία διάχυτη αισιοδοξία ότι η παρουσία του Σίτι στο δεύτερο τη τάξει επαγγελματικό μας πρωτάθλημα θα ήταν προσωρινή και πως σε λιγότερο από έναν χρόνο ο σύλλογος θα επέστρεφε πανηγυρικά στα «μεγάλα σαλόνια». 

Θυμίζω εδώ, το «παρασκήνιο» που είχε παιχθεί στις πλάτες ποδοσφαιριστών, προπονητών, διοικούντων και φιλάθλων καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς που είχε μόλις λήξει με τον –αναμενόμενο όπως εξελίχτηκε η κατάσταση στο β’ γύρο- καταποντισμό στη δεύτερη κατηγορία. Οι ίδιοι οι διοικούντες τον Όμιλο είχαν επανειλημμένα δηλώσει πως ο «κατατρεγμός» τον οποίον κατάγγελλαν διαρκώς, ήταν αποτέλεσμα «άνωθεν» πιέσεων και είχε σαν αιτία μία προσωπική κόντρα μεταξύ του προέδρου του Σίτι και του τότε Γ.Γ.Α. Κίμωνα Κουλούρη. Φήμες οργίαζαν, τη στιγμή που οι δύο άνδρες (και πρωτύτερα πιστοί φίλοι, σύμφωνα με τις ίδιες φήμες) «συγκρούονταν» από τις στήλες των εφημερίδων χρησιμοποιώντας ο ένας για τον άλλον, χαρακτηρισμούς που έδειχναν πως τους χώριζε χάος… Τη «νύφη» δυστυχώς, πλήρωσε η ομάδα, η οποία από το καλοκαίρι του ’84, όταν είχε πετύχει τη διάσωσή της και διακριθεί στο Κύπελλο φτάνοντας μέχρι τους ημιτελικούς, άρχισε να δείχνει πολλά αδύνατα σημεία. Επιπλέον οι αδελφοί Μητρόπουλου, συνειδητοποιώντας ότι μία παράταση της υφιστάμενης «κόντρας» με κυβερνητικούς παράγοντες θα έφερνε ακόμη μεγαλύτερα δεινά στην ομάδα, δήλωσαν πως πρόθυμα θα αποχωρούσαν από το προσκήνιο, αφήνοντας τα ηνία της Π.Α.Ε. σε οποιονδήποτε ενδιαφερόταν να αναλάβει τις τύχες του ποδοσφαιρικού τμήματος. Διάδοχος κατάσταση δεν βρέθηκε, η ομάδα δεν μπόρεσε να ενισχυθεί ικανοποιητικά στις μετεγγραφές και από τις πρώτες αγωνιστικές του νέου πρωταθλήματος (αν εξαιρεθεί η μεγάλη επιτυχία στην πρεμιέρα, με αντίπαλο την Α.Ε.Κ.) παρουσιάστηκαν μέσα στο γήπεδο πολλές αδυναμίες. Το «στραβό κλίμα» της αγωνιστικής μετριότητας ήρθε να… καταβροχθίσει ο «γάιδαρος» (σύμφωνα με τη γνωστή παροιμία) της διαιτησίας, που εκτός ελαχίστων περιπτώσεων αδίκησε κατάφωρα το σύλλογο, προκαλώντας γενική αγανάκτηση στους φιλάθλους μας, όπως σίγουρα θα θυμούνται οι παλαιότεροι από εμάς, που ζήσαμε τα γεγονότα. Ο προπονητής των επιτυχιών Γιάννης Μαντζουράκης αποχώρησε στο ξεκίνημα του β’ γύρου, ενώ όταν προσλήφθηκε ο φημισμένος Λες Σάννον σαν αντικαταστάτης του, η κατάσταση είχε γίνει δραματική. Ως αποκορύφωμα ήρθε το διαιτητικό «έγκλημα» του Αθηναίου ρέφερι Μέγα, που στον αγώνα με τον Ηρακλή εντός έδρας καταλόγισε ένα πέναλτι υπέρ των Θεσσαλονικέων, το οποίο δεν θα έδινε ούτε ο πλέον φανατικός οπαδός του «γηραιού»!!! Η σεζόν ολοκληρώθηκε με τις φιλότιμες προσπάθειες του Μπάμπη Σταυρόπουλου και του βοηθού του, Σούλη Παππά, να συμμαζέψουν τα πράγματα, ενώ ο πρόεδρος Μητρόπουλος εκτόξευε απειλές για εξευτελισμό των θεσμών κλπ Έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι του ’85, όταν η πρόσληψη του Κώστα Πολυχρονίου φάνηκε ότι θα έδινε μία ανανεωτική πνοή, τότε μάλιστα που σύμφωνα με τον πρόεδρο της ομάδας οι όποιες διαφορές με την Πολιτεία είχαν τερματισθεί και μία νέα σελίδα θα άνοιγε στην ιστορία του Σίτι… Ωστόσο, όπως προείπαμε και παρά τους ευνοϊκούς οιωνούς η επόμενη διετία κατέληξε σε έναν ακόμη πιο ταπεινωτικό υποβιβασμό με την ομάδα να υποβιβάζεται τελικά στη Γ’  Εθνική (Ιούνιος 1987) για πρώτη φορά στα χρονικά!