Όταν ο Άρης πέρασε σαν "σίφουνας" από το "Σίτι"!

Εφημερίδα 'Μακεδονία' (Τρίτη 28-9-1971)

Αιγάλεω – Άρης 1-5 (26 Σεπτεμβρίου 1971)

[Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης]

Η ιστορία μίας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν γράφεται μόνο από τις σπουδαίες της επιτυχίες, αλλά και από τις συντριπτικές ήττες, καθώς στον αθλητισμό -και πολύ περισσότερο στη ζωή- τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται εκ των προτέρων δεδομένο. Το Σεπτέμβριο του 1971 ξεκίνησε το 13^ο Πρωτάθλημα της Α’  Εθνικής Κατηγορίας, με την ομάδα της πόλης μας να συμμετέχει σε αυτό για 5^ο συνεχόμενο χρόνο. Πρόσφατες ήταν οι «δάφνες» της προηγούμενης σεζόν, όταν το «Σίτι» του θρυλικού Αλέξι Πέτροβιτς είχε εντυπωσιάσει τους πάντες κατακτώντας την 4^η θέση, επίτευγμα που αποτελεί την κορυφαία μέχρι σήμερα διάκρισή του, στα χρονικά της μεγάλης κατηγορίας.

Το Αιγάλεω, όπως παρατάχθηκε στο γήπεδο του Π.Α.Ο.

«Μουδιασμένο» ξεκίνημα...

Ωστόσο αυτή τη φορά τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Με νέο προπονητή τον Ούγγρο τεχνικό Ντέζο Μπούντζακ, η τότε διοίκηση του συλλόγου (υπό την ηγεσία του Αλέκου Σταυρόπουλου) είχε θέσει ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών, όμως η πραγματικότητα την διέψευσε. Στην «πρεμιέρα» του Πρωταθλήματος (19.9.1971) οι κυανόλευκοι της πόλης μας είχαν κληρωθεί να παίξουν στο γήπεδο της «Λεωφόρου» με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι», φιναλίστ στον Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης πριν από μερικούς μήνες (ηττήθηκαν, ως γνωστό από το μεγάλο Άγιαξ με 2-0) δεν είχαν ξεχάσει το «χουνέρι» που έπαθαν στο «ξερό» γήπεδο της πόλης μας, χάνοντας καθαρά με 2-0, τις παραμονές της αναμέτρησής τους με την αγγλική Έβερτον. Και πραγματικά, με μία ευρεία νίκη (4-1) έκοψαν από την αρχή τον όποιο ενθουσιασμό των Αιγαλιωτών παικτών.

Η ανερχόμενη δύναμη της συμπρωτεύουσας.

Μία εβδομάδα μετά, το Αιγάλεω θα υποδεχόταν τον ισχυρότατο Άρη Θεσσαλονίκης, μία ιδιαίτερα φιλόδοξη ομάδα που είχε προσλάβει για τεχνικό της τον Άγγλο Γουίλφ Μακ Γκίνες, πρώην παίκτη αλλά και προπονητή της φημισμένης Πρωταθλήτριας Ευρώπης του 1968, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Οι «κίτρινοι» της Θεσσαλονίκης (με πρόεδρο το Μενέλαο Χατζηγεωργίου) διέθεταν τότε πολλά νέα ταλέντα στο ρόστερ τους (Φοιρός, Δράμπης κ.α.) Μαζί με τους έμπειρους παίκτες που συνέχιζαν από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, «διψούσαν» πλέον για μία μεγάλη διάκριση στο πρωτάθλημα, πέρα από το τρόπαιο του Κυπέλλου Ελλάδας που είχαν κερδίσει πρόσφατα (1970). Είχε φτάσει, όπως φάνηκε, η ώρα για αυτό. Άνετο ήταν το δικό τους ξεκίνημα, επικρατώντας στο γήπεδο «Χαριλάου» με 2-0 της Παναχαϊκής.

Ένας αληθινός σίφουνας!

Εφιαλτικές στιγμές έζησαν οι ποδοσφαιριστές και οι φίλαθλοι του Αιγάλεω την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου του 1971, καθώς όχι απλά δεν κατάφεραν να ελέγξουν το ρυθμό της αναμέτρησης (την οποία διεύθυνε άψογα ο διαιτητής κ. Π. Μαρίνος), αλλά υπέστησαν μία άνευ προηγουμένου συντριβή χάνοντας με σκορ 5-1 (!) μέσα στην έδρα τους, εκεί που ακόμη και οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της κατηγορίας (Π.Ο.Κ. και Π.Α.Ο.Κ.) πάντοτε αγωνιούσαν. Είχε φανεί ξεκάθαρα πως ο Άρης «δεν παιζόταν», με τους παίκτες του (χάρις στην εξαιρετική φυσική τους κατάσταση, αλλά και την άριστη τεχνική) να κυριαρχούν σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης.

Ο... «χορός» των γκολ!

Στο 14^ο λεπτό άνοιξε το σκορ με απευθείας εκτέλεση φάουλ του σπουδαίου Άγγελου Σπυρίδωνα. Έξι λεπτά μετά (20’) ο Κώστας Παπαϊωάννου διπλασίασε τα τέρματα της ομάδας του, για να έρθει «καπάκι» (στο 22^ο λεπτό) το 3-0, από κεφαλιά του γιγαντόσωμουσέντερ-φορ Αλέκου Αλεξιάδη που στο τέλος της σεζόν είχε μία συνολική «συγκομιδή» 15 τερμάτων. Είχε σχεδόν εκπνεύσει το α’ ημίχρονο (44’) όταν ο Μπάμπης Σταυρόπουλος με εύστοχο πέναλτι ξεγέλασε το Νίκο Χρηστίδη, μειώνοντας σε 3-1. Το δεύτερο 45λεπτο κύλησε στο ίδιο μοτίβο και οι φιλοξενούμενοι πέτυχαν ακόμη δύο γκολ με το Βαγγέλη Συρόπουλο (79’) και το Δημήτρη Κόκκορη, ακριβώς στο φινάλε του ματς (90’). Έτσι, προσέδωσαν στην επιτυχία τους το χαρακτήρα θριάμβου. Και να φανταστείτε ότι την εστία του Αιγάλεω υπεράσπιζε ο εξαιρετικός Λευτέρης Πουπάκης!

Οι συνθέσεις.

Αιγάλεω: Πουπάκης, Λυκουρίνος, Γρίμμας, Ζαντέρογλου, Τσιαμπουρής, Γιαννακόπουλος (70’ Λάρδας), Χρυσοστόμου (55’ Εξωμανίδης), Τσαλαμάγκας, Τσιμαχίδης, Κυριακίδης, Σταυρόπουλος.

Άρης: Χρηστίδης, Πάλλας, Ναλμπάντης, Σεμερτζής, Σπυρίδων, Κλήμης Γούναρης, Εμ. Κεραμιδάς, Συρόπουλος, Αλεξιάδης, Παπαϊωάννου, Κόκκορης.

Αιγάλεω (1971-72): Άνω οι Σταυρόπουλος, Πουπάκης, Δαμιανίδης, Λυκουρίνος, Γιαννακόπουλος, Γρίμμας και κάτω οι Τσιμαχίδης, Τσαλαμάγκας, Χρυσοστόμου, Κυριακίδης, Μαρκόπουλος.

Μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα...

Σε αντίθεση με την ευφορία που έφερε στην ομάδα του Άρη, εκείνη η ήττα ήταν για το Αιγάλεω ένας απειλητικός προάγγελος των πολλών προβλημάτων που θα ακολουθούσαν σύντομα. Η προηγούμενη σταθερότητα στην απόδοση της ομάδας δεν υπήρχε πια, με συνέπεια το Αιγάλεω να κινδυνέψει ακόμη και με υποβιβασμό! Και όταν επιτέλους κάποια στιγμή ήρθε η ανάκαμψη, η διοργάνωση βρισκόταν πλέον προς τη λήξη της (στα μέσα του β’ γύρου).

Ομάδα μοντέλο!

Η νίκη του Άρη μόνο τυχαία δεν ήταν. Η ομάδα έφτασε σε ένα σερί 4 επιτυχιών (1^η – 4^η αγωνιστική), ενώ στα πρώτα οκτώ ματς έμεινε αήττητη, με 5 νίκες – 3 ισοπαλίες (αποσπώντας μάλιστα 0-0 από τον Ολυμπιακό μέσα στο Νέο Φάληρο). Υπέστη μόλις μία ήττα στον α’ γύρο (και πέντε, συνολικά, τις λιγότερες από κάθε άλλη ομάδα). Κέρδισε 18 φορές, αναδείχθηκε ισόπαλος άλλες ένδεκα, συλλέγοντας 81 βαθμούς (σύστημα 3-2-1) και τερμάτισε στην 4^η θέση, επτά βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή Π.Α.Ο., δύο από τον δεύτερο Ο.Σ.Φ.Π. και έναν από την τρίτη Α.Ε.Κ. Θα μπορούσε να πάει ακόμη πιο ψηλά, αν δεν τον φρέναρε ο αποκλεισμός του από τον Π.Α.Ο.Κ. στα προημιτελικά του Κυπέλλου, σε έναν αγώνα που διακόπηκε σε βάρος του λόγω επεισοδίων και επέσυρε βαρύτατες ποινές για 5 βασικούς του παίκτες (Αλεξιάδη, Σπυρίδωνα, Συρόπουλο, Σεμερτζή και Μπαλάφα). Να σημειωθεί ότι στη φάση των «16» είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό νικώντας τον σε αγώνα «νοκ-άουτ» με 2-1 μέσα στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», κάτι που είχε πετύχει και την προηγούμενη σεζόν!