Ιούνιος 1975: Από τη χαρά στην οδύνη!

 

Εφημερίδα 'Αθλητική Φωνή'
(φύλλο Δευτέρας, 16 Ιουνίου 1975)

Γήπεδο Αιγάλεω, Κυριακή 15 Ιουνίου 1975: Μέσα σε αφόρητη ζέστη, ο γηπεδούχος Ορφέας υποδέχεται τη Δάφνη Ερυθρών στην πρό-τελευταία αγωνιστική του ερασιτεχνικού τουρνουά, με στόχο την κατάκτηση ενός "εισιτηρίου" για τη Β' Εθνική της επόμενης σεζόν. Είχε προηγηθεί μία κοπιώδης σεζόν στην Α' Αθήνας και η ομάδα του Αιγάλεω είχε πετύχει να περάσει στα τελικά κατακτώντας τη β' θέση στον όμιλό της, πίσω από τον πρωταθλητή Εθνικό Αστέρα. Εκεί, τοποθετήθηκε σε έναν μίνι (νέον) όμιλο, έχοντας αντιπάλους ομάδες από άλλες ποδοσφαιρικές Ενώσεις, με το συγκρότημα από τις Ερυθρές (πρωταθλήτρια στην Α' Κατηγορία Ε.Π.Σ. Βοιωτίας) να αποτελεί τον ισχυρότερο συν-διεκδικητή. Το ματς λοιπόν, ήταν χωρίς αύριο!

Το παιχνίδι άρχισε αμφίρροπο και μόλις στο 5' ο Ρόκας του Ορφέα, με ατομική ενέργεια άνοιξε το σκορ (1-0). Ωστόσο, οι φιλοξενούμενοι, που έδειχναν πιο ομάδα, όπως λέμε, σταδιακά πήραν τον έλεγχο της αναμέτρησης, αλλά δίχως ουσία. Το παιχνίδι τους ήταν φλύαρο, με ανούσια κατοχή της μπάλας και δίχως αποτέλεσμα. Το πρώτο 45λεπτο συμπληρώθηκε και ο διαιτητής Μοσχόπουλος (που ήταν πολύ προσεκτικός) έδειξε την οδό για τα αποδυτήρια. Εκεί κάπου, έγινε το κακό! 

Η αγωνία, η συσσωρευμένη κούραση, η υψηλή θερμοκρασία και τα νεύρα παραγόντων και παικτών, είχαν φορτίσει την ατμόσφαιρα, με συνέπεια να έχουμε μία ασυνήθιστη σκηνή: Ο 36χρονος προπονητής του Ορφέα (και παλαιός διεθνής του Αιγάλεω και της Α.Ε.Κ.) Σοφοκλής Κουλίδης ήταν εκνευρισμένος από την απόδοση των παικτών του, όταν ο παριστάμενος γενικός αρχηγός του συλλόγου Ευθύμιος Στιβακτόπουλος (49 ετών) του έκανε μία -ίσως έντονη- παρατήρηση. Οι δύο άνδρες αντάλλαξαν κάποια λόγια θυμού και πάνω στην "αναμπουμπούλα" της στιγμής, ο νεώτερος γρονθοκόπησε άγρια τον άλλο. Λίγες στιγμές μετά, το συμβάν έληξε. Ο παθών Στιβακτόπουλος -που αρχικά ένοιωσε ζαλάδες- φάνηκε να συνέρχεται, όμως θέλησε να αναχωρήσει για το σπίτι του.

Εφημερίδα 'Μακεδονία', φύλλο Τρίτης 17.6.1975

Εν τω μεταξύ στο ξερό γήπεδο οι παίκτες της Αιγαλιώτικης ομάδας έχασαν ορισμένες ευκαιρίες για ένα δεύτερο γκολ, που θα σιγούρευε τη νίκη τους, το οποίο όμως δεν ήρθε. Έτσι, όσο περνούσε η ώρα η αγωνία παικτών, παραγόντων και των φιλάθλων μεγάλωνε, καθώς οι φιλοξενούμενοι βγήκαν μπροστά επιδιώκοντας απεγνωσμένα την ισοφάριση που θα τους έδινε ελπίδες να πραγματοποιήσουν τον τελικό τους στόχο, την άνοδο στη Β' Εθνική. Ωστόσο ο γκολκίπερ Βασίλης Διονυσόπουλος, υποστηριζόμενος και από τους σταθερούς αμυντικούς του, κράτησε την εστία του ανέπαφη και έτσι το ματς έληξε μέσα σε πανηγυρισμούς και χειροκροτήματα. 

Λίγες, όμως, εκατοντάδες μέτρα μακριά, στην οικία του Στιβακτόπουλου άρχισε να εξελίσσεται ένα δράμα, το οποίο και θα τον έστελνε στο θάνατο, μετά από μερικές μέρες. Ο παράγων του Ορφέα εμφάνισε σπασμούς και περιέπεσε σε κωματώδη κατάσταση, με αποτέλεσμα οι οικείοι του να τον μεταφέρουν εσπευσμένα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας. Εκεί, η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία, αφού οι γιατροί διέγνωσαν ότι είχε υποστεί εκτεταμένο εγκεφαλικό αιμάτωμα. 

'Αθλητική Ηχώ'
(Παρασκευή, 20.6.1975)

Ο ασθενής χειρουργήθηκε, ωστόσο η βλάβη ήταν προχωρημένη και ο εγκέφαλός του εμφάνισε ήδη, σημαντική ζημία. Πέρασε τα επόμενα λίγα 24ωρα στην εντατική και δίχως επαφή με το περιβάλλον, για να χάσει τελικά τη ζωή του το μεσημέρι της Πέμπτης 19 Ιουνίου του 1975. Ο προπονητής της ομάδας, σοκαρισμένος από αυτή την αναπάντεχη εξέλιξη, εξέφραζε τη λύπη του για το τραγικό αυτό περιστατικό, δηλώνοντας ότι επ' ουδενί λόγω σκόπευε να βλάψει το συνεργάτη του, τον οποίο σεβόταν. Άλλωστε κατόπιν υπόδειξης του γενικού αρχηγού, εκείνος είχε προσληφθεί στο πόστο της τεχνικής ηγεσίας. 

'Αθλητική Ηχώ' (Σάββατο, 21.6.1975)