Τα… «δεκεμβριανά» του Αιγάλεω!

 

Αρχείο του κ. Στάθη Μητρόπουλου

Μία μικρή αναδρομή στα μετεγγραφικά «κελεπούρια», αλλά και «παλτά» του Σίτι (1980-1992)

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Το φθινόπωρο του 1979 και έπειτα από τη σχετική νομοθετική ρύθμιση εφαρμόσθηκε στη χώρα μας ο θεσμός του Επαγγελματικού ποδοσφαίρου και οι 18 σύλλογοι της Α’  Εθνικής κατηγορίας μετατράπηκαν σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες (Π.Α.Ε.) Το Αιγάλεω, έχοντας χάσει λίγους μήνες πριν το δικαίωμα να λάβει μέρος στη διοργάνωση, μετά την ήττα-υποβιβασμό που υπέστη στην Καβάλα τον Ιούνιο του 1979, θα έπαιξε στο Νότιο Όμιλο της Β’  Εθνικής. Μετεγγραφές παικτών, έως τότε επιτρέπονταν μόνο κατά τη θερινή περίοδο. Ωστόσο η είσοδος του αθλήματος σε επαγγελματικά πρότυπα, προέβλεπε μία ακόμη καινοτομία: μία δεύτερη (χειμερινή) μετεγγραφική περίοδο που υλοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 1980.

Αιγάλεω: Ένας… «Γερμανός» ήταν ο πρώτος που αποκτήθηκε!

Ο πρώτος στα χρονικά ποδοσφαιριστής που ήρθε στην ομάδα του Αιγάλεω ως μετεγγραφή του Δεκεμβρίου ήταν ο ομογενής χαφ (γεννημένος από Έλληνες γονείς που είχαν μεταναστεύσει στην τότε Δυτική Γερμανία) Μανώλης Αραμπατζής. Ήταν ένα υψηλόσωμο και γεροδεμένο παιδί με σπάνια τεχνική και ισχυρότατο (αριστερό) σουτ, που μοναδικό αδύνατο σημείο είχε τους συχνούς τραυματισμούς. Είχε αποκτηθεί από την ομάδα της Παναχαϊκής και έμεινε στο «Σίτι» για τέσσερα χρόνια, με ιδιαίτερα θετικό πρόσημο. Επόμενος στη σχετική λίστα ήταν ο Κορωπιώτης διεθνής μέσος Μιχάλης Νικολού, που αποκτήθηκε με δανεισμό από τον Παναθηναϊκό το Δεκέμβριο του 1981. Παρά τα αναμφισβήτητα προσόντα του, δεν μπόρεσε να καθιερωθεί ως ηγετικό χαφ και ύστερα από 1,5 έτος αποχώρησε.

Ο… σωτήριος μήνας!

Το χειμώνα του 1983 η ομάδα μας έπαιζε πλέον στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα (5^ο κατά σειρά μέχρι τότε). Ο μήνας Δεκέμβριος και επί μία τριετία χρησιμοποιήθηκε από τη διοίκηση των αδελφών Μητρόπουλων (που είχαν αναλάβει τα ηνία της Π.Α.Ε. Αιγάλεω το φθινόπωρο του ’81) ως μέσο ενίσχυσης της ομάδας, που αγωνιζόταν να καθιερωθεί μεταξύ των 16 μεγάλων της Α’ Εθνικής. Το Δεκέμβρη του ’83, του ’84 αλλά και του 1985 ήρθαν στο σύλλογο πολλοί σπουδαίοι και έμπειροι ποδοσφαιριστές που φάνηκε να κάνουν, όπως λέμε, τη διαφορά! Ωστόσο παρά τη σαφή εκείνη ενίσχυση, το Αιγάλεω υπέστη δύο υποβιβασμούς. Το καλοκαίρι του 1985 έπεσε στην (ενιαία) Β’ Εθνική και δύο χρόνια μετά υποβιβάστηκε (για πρώτη φορά στην ένδοξη ιστορία του) στο Νότιο Όμιλο της Γ’ Εθνικής.

Δεκέμβριος 1983: Αποκτήθηκαν ο γιγαντόσωμος πρώην διεθνής τερματοφύλακας του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου Αλεξάντερ Στογιάνοβιτς και ο συμπαίκτης του (μέσος) Τβίτσιν Μπλαγκόεβιτς, ο ταλαντούχος διεθνής ακραίος οπισθοφύλακας Γιάννης Παπαθεοδώρου (από τον Α.Ο. Χαλκίδας), οι πρώην διεθνείς άσσοι του Παναθηναϊκού Δημήτρης Κλης και Θεόφιλος Σημαιοφορίδης, καθώς και ο ερασιτέχνης οπισθοφύλακας του Ολυμπιακού Πειραιώς, Κώστας Μπεχλιβανίδης. Με τις προσθήκες τους, το Αιγάλεω του Γιάννη Ματζουράκη πέτυχε να παραμείνει στην Α’  Εθνική, ενώ έφτασε έως στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, επαναλαμβάνοντας το επίτευγμα του 1970.

Μεταξύ… σφύρας και άκμονος!

Τον επόμενο Δεκέμβρη η ομάδα έδειχνε σαφώς αδυνατισμένη και έτσι τέσσερις πολύ γνωστοί και έμπειροι Έλληνες παίκτες προστέθηκαν στο ρόστερ της. Την παράσταση βέβαια, έκλεψε ένας κοντούλης ακραίος κυνηγός που το καμπουριαστό στυλ του θύμιζε έντονα το βιρτουόζο μέσο Θέμη Βάγγη!  Ήταν ο Βόσνιος εξτρέμ Νίκολα Νίκιτς, ο οποίος αποκτήθηκε από τη Ζελεζνιτσάρ (της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας) και πραγματικά ήταν το… κάτι άλλο! Περίφημοι όμως ήταν και οι υπόλοιποι που ήρθαν μαζί του: Οι διεθνείς Βαγγέλης Παραπραστανίτης (αμυντικός) και Μανώλης Κώττης (ο εξαιρετικός Ρόδιος στράικερ) από την Α.Ε.Κ., ο διεθνής οπισθοφύλακας Γιάννης Λάλλας (του Ο.Σ.Φ.Π. με επιτυχή θητεία και στην Προοδευτική) και ο τεχνίτης μεσοεπιθετικός Γιώργος Πανταζής (πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Πανσερραϊκού). Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων αλλά και την παρουσία του σπουδαίου Βρετανού προπονητή Λες Σάνον που προσλήφθηκε στην τεχνική ηγεσία κατά το δεύτερο γύρο, η ομάδα έπεσε άδοξα στη Β’  Εθνική. Φήμες, που ενισχύθηκαν από τις πολλές, «καταδικαστικές» σε βάρος του Αιγάλεω διαιτησίες (με αποκορύφωμα στον αγώνα Αιγάλεω – Ηρακλή 2-3) έκαναν λόγο για μία μεγάλη προσωπική «κόντρα» του προέδρου Βίκτωρα Μητρόπουλου, με τον πρώην φίλο του και Γ.Γ. Αθλητισμού της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ., Κίμωνα Κουλούρη. Τίποτα, φυσικά, δεν αποδείχτηκε…

Στα «θολά νερά» της Β’ Εθνικής…

Το χειμώνα του 1985 το Αιγάλεω είχε προπονητή τον αείμνηστο πρώην Ομοσπονδιακό τεχνικό (και μεγάλο αστέρα της δεκαετίας του ’50 με τα χρώματα του Ολυμπιακού) Κώστα Πολυχρονίου. Με το ξεκίνημα που είχε πραγματοποιήσει φαινόταν ότι δεν θα είχε αντίπαλο στη διεκδίκηση του τίτλου της Β’  Εθνικής. Όμως η εικόνα μεταστράφηκε όταν ο προπονητής, εντελώς αναίτια, απομακρύνθηκε από τη θέση του (;) Στον αντίποδα, αποκτήθηκαν τρεις ακόμη εξαιρετικοί διεθνείς παίκτες, με σκοπό την αγωνιστική ανάκαμψη. Ήταν ο μέσος του Πανιωνίου Τάκης Μακροδημήτρης (με προηγούμενη ελπιδοφόρο παρουσία στον Παναθηναϊκό), ο ηγετικός χαφ Μάρκος Μαυρομάτης και ο υπέροχος διεμβολιστής κυνηγός Χρήστος Φίλτσος (οι δυο τους έπαιζαν στον Απόλλωνα της Αθήνας, σήμερα Σμύρνης). Εντούτοις, η ανωτέρω ενίσχυσε δεν πρόσφερε κάτι παραπάνω από μία αγχώδη παραμονή στη Β’  Εθνική.

Την επόμενη σεζόν (1986-87) το Αιγάλεω υπέστη έναν εξευτελιστικό υποβιβασμό στην τρίτη κατηγορία και πολλοί από τους παίκτες του αποχώρησαν απογοητευμένοι. Ο συχωρεμένος Γιώργος Χατζηιωαννίδης (ένας πανύψηλος βορειοελλαδίτης σέντερ φορ που είχε υπογράψει το Δεκέμβριο προερχόμενος από την «Ένωση») δεν κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Στη Γ’ Εθνική: Τις τέσσερις συνεχόμενες χρονιές που η ομάδα ταλαιπωρήθηκε στα γήπεδα της 3^ης κατηγορίας οι νέοι παίκτες που ενίσχυσαν (ως Δεκεμβριανές μετεγγραφές) το σύλλογο ήταν, κατά σειρά: Χρήστος Βλαχοκώστας (σέντερ φορ) και Σάκης Τσαρμπόπουλος (τερματοφύλακας) από τον Απόλλωνα Αθηνών και ο αείμνηστος Ρουμελιώτης ανασταλτικός μέσος του Λεβαδειακού (με παλαιότερη θητεία και στον Ιωνικό Νικαίας) Αντώνης Τσατσαρίδης. Και οι τρεις τους ήρθαν το Δεκέμβριο του 1988 και είναι γεγονός ότι η παρουσία τους δεν πέρασε απαρατήρητη. Τον επόμενο Δεκέμβρη (1989) ήταν η σειρά τους να φορέσουν τη φανέλα του Αιγάλεω δύο ακόμη πρώην Απολλωνιστές: Ο έμπειρος μέσος Δημήτρης Σβορώνος και ο ανερχόμενος άσσος Σπύρος Λουκάς. Θα έλεγα όμως ότι μόνο ο δεύτερος (δίχως να αμφισβητώ τις ικανότητες του πρώτου) πέτυχε να αφήσει ένα πολύ καλό αγωνιστικό «στίγμα» στην ομάδα μας. Το Δεκέμβριο του 1990 η μετεγγραφή του ξανθομάλλη (δυστυχώς επίσης αείμνηστου) σέντερ φορ του Ολυμπιακού Πειραιώς Δημήτρη Νάστου πέρασε μάλλον στα… ψιλά. Όμως δώδεκα μήνες μετά και ενώ το Σίτι έχει επιστρέψει στη Β’  Εθνική, δύο παίκτες από τη γειτονική Αλβανία (που έγινε προσπάθεια να αγωνιστούν σαν Βορειοηπειρώτες) θα τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους. Πρόκειται για τους διεθνείς Αντριάν Μπαρμπολούτσι (επιθετικός) και Αυγουστίν Κόλλια («δεκάρι»). Αντίθετα, ο βετεράνος σκόρερ της Χαλκίδας Κεραμυδάς, δε μπόρεσε να δείξει κάτι.

Επιστροφή στα χαμηλά…

Το καλοκαίρι του 1992 το Αιγάλεω έχει πέσει ξανά στη Γ’  Εθνική, ύστερα από μία επεισοδιακή χρονιά γεμάτη απρόοπτα και συγκινήσεις. Η διοίκηση, μεταξύ άλλων αποκτάει το Νιγηριανό Αμούζου, του οποίου όμως η «μπλε κάρτα» καθυστερεί με αποτέλεσμα η μετεγγραφή να ακυρωθεί. Στη θέση του έρχεται το Δεκέμβριο ο (συμπατριώτης του) σέντερ φορ Ρόλαντ Γουόρι, που έπαιζε στην Παναχαϊκή μαζί με το συχωρεμένο Αμαέκι Ότιτζι. Ο Γουόρι παρότι ήρθε στο σύλλογο μία άσχημη περίοδο, γρήγορα έδειξε τα μεγάλα του προσόντα και ήταν από τους ποδοσφαιριστές που πραγματικά ξεχώρισαν. Μάλιστα το επώνυμό του έγινε και σύνθημα σε τραγούδια των οπαδών της ομάδας μας.