Χρόνια σου πολλά, Αλεξάντερ!

 

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ο «αγαθός γίγας» των γκολπόστ που έχει σημαδέψει εμφαντικά τη μνήμη όχι μόνο τη δική μου, αλλά και χιλιάδων ακόμη Ελλήνων φιλάθλων (κυρίως Αιγαλιωτών) είναι σίγουρα μία από τις πλέον σημαντικές φυσιογνωμίες τερματοφυλάκων στην Ευρώπη. Ο Σέρβος γκολκίπερ Αλεξάντερ Στογιάνοβιτς, θρυλική μορφή στην ιστορία του περίφημου Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου, γεννήθηκε μία μέρα σαν σήμερα, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1954, στην πόλη Kragujevac της τότε (ενιαίας) Γιουγκοσλαβίας. Αν και μέχρι τώρα δεν κατέστη δυνατό να εντοπίσω κάποιο στοιχείο επικοινωνίας του, είμαι βέβαιος πως τις ευχές των 69^ων γενεθλίων του, που απευθύνω, θα τις «αναμένει», κατά κάποιο τρόπο, μίας και σίγουρα οι αναμνήσεις του από το πέρασμά του απ’ τη χώρα μας παραμένουν άσβηστες.

Η πρώτη του εμφάνιση με την Εθνική Ομάδα,
συμπαίκτης των γνωστών μας Βέλιμιρ Ζάετς, Ράικο Γιάνγιανιν

Οι πλούσιες διακρίσεις του

Η γενέτειρα του αγαπημένου μας Dika (όπως είναι το παρατσούκλι του στη Σερβία) είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας σήμερα, με πληθυσμό που ξεπερνάει τους 170.000 ανθρώπους. Είναι η διοικητική, μάλιστα, πρωτεύουσα της Περιφέρειας Sumadija. Η ποδοσφαιρική της ομάδα (F.K. Radnicki), όπου ο Αλεξάνταρ (όπως ορθά προφέρεται) έκανε τα πρώτα του βήματα, ιδρύθηκε πριν από ακριβώς έναν αιώνα (1923). Έπαιξε σε αυτήν επί 5 συνεχόμενες χρονιές (1971-1976) κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα Β’ κατηγορίας (1974). Το καλοκαίρι του 1976 (22 ετών) κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του και υπογράφει στον φημισμένο Ερυθρό Αστέρα. 

Είσοδος στο γήπεδο της Γκλάντμπαχ (σε πρώτο πλάνο ο Μπ. Φογκτς),
για τον επαναληπτικό Τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (23-5-1979)

Θα αγωνιστεί με την «ερυθρόλευκη» φανέλα για τα επόμενα 7 χρόνια (143 επίσημες συμμετοχές) κερδίζοντας τρεις τίτλους πρωταθλητή (1977, 1980 και 1981) και ένα Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας (1982). Παράλληλα θα κληθεί στην Εθνική Ομάδα (2 φορές), με το «ντεμπούτο» του να πραγματοποιείται στις 13 Ιουνίου 1979, στον νικηφόρο αγώνα επί της Ιταλίας (4-1) που έγινε στο Στάδιο του Ζάγκρεμπ. Ένα μήνα πριν (Μάιος 1979) η ομάδα του ήταν φιναλίστ στον Τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, χάνοντας το τρόπαιο σε διπλές αναμετρήσεις (1-1 εντός και 0-1) από τη Γερμανική Μπορούσια Μένχενγκλάντμπαχ, του περίφημου Δανού Αλαν Σίμονσεν.

Ιανουάριος 1984, "Αθλητική Ηχώ"

Στην Ελλάδα

Το Δεκέμβριο του 1983 και ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις που έφερε σε αίσιο πέρας ο παλαίμαχος Αιγαλιώτης άσσος Σάββας Παπάζογλου, ο Στογιάνοβιτς υπογράφει 2ετές συμβόλαιο στην Π.Α.Ε. Αιγάλεω του Βίκτωρα Μητρόπουλου, που (ως «νεοφώτιστη») έδινε τιτάνιο αγώνα να παραμείνει στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα της Α’  Εθνικής Κατηγορίας και χρειαζόταν επειγόντως ενίσχυση. Μαζί με τον πανύψηλο (1,93 μ.) πορτιέρο, αποκτήθηκαν και άλλοι αξιόλογοι παίκτες (Σημαιοφορίδης, Κλης, Γιάννης Παπαθεοδώρου, Μπεχλιβανίδης κ.α.) όπως και ο συμπατριώτης, φίλος και συμπαίκτης του Αλεξάντερ στον Αστέρα, Τσβίτσιν  Μπλάγκοεβιτς. 

Η ομάδα όντως ανέκαμψε, με συλλογική προσπάθεια, στην οποία ξεχώριζε η επιβλητική του παρουσία κάτω από τα δοκάρια του «Σίτυ»! Άνετος στις εξόδους και μάλιστα με το ένα χέρι (!), ψύχραιμος, με σπουδαία αντανακλαστικά, οδηγεί (μαζί με τους άξιους συμπαίκτες του) το Αιγάλεω στην παραμονή, αλλά και στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας. Μάλιστα, στον νικηφόρο αγώνα πρωταθλήματος (1-0) με αντίπαλο τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, αποκρούει δύο φόρες το πέναλτι του σπεσιαλίστα Δημήτρη Σαραβάκου! 

Άπαντες στη χώρα εντυπωσιάζονται από τα τεράστια προσόντα του, εκείνος όμως παραμένει σεμνός και προσηνής, με το χιούμορ και τις διάφορες έξυπνες «ατάκες» του στις προπονήσεις να είναι παροιμιώδεις. Ακόμη και ο συνήθως ψυχρός και ανέκφραστος προπονητής του Αιγάλεω Γιάννης Ματζουράκης, δεν κρατιέται και χαμογελάει. Θυμάμαι τον «Αλέκο», όπως τον φωνάζαμε στο Αιγάλεω, να περπατάει χαμογελαστός στη Λαϊκή Αγορά, όπου όλοι τον χαιρετούσαν και εκείνος ανταπέδιδε με ευγένεια τη μεγάλη και ειλικρινή μας αγάπη στο πρόσωπό του, που δίκαια εισέπραττε. Ήρθαν, όμως, δυστυχώς, οι άσχημες ημέρες... 

Την επόμενη χρονιά ξεκινάμε δυναμικά (0-0 με την Α.Ε.Κ. στο Δημοτικό Στάδιο), όμως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Η ομάδα είναι σαφώς πιο αδύναμη, χάνει γρήγορα την ευκαιρία να διεκδικήσει τη σωτηρία της και μοιραία, υποκύπτει από τα τέλη του πρώτου γύρου. Ο Στογιάνοβιτς κάνει ότι μπορεί, ωστόσο η άμυνα δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική όπως την προηγούμενη χρονιά και στο ματς της Ν. Φιλαδέλφειας δέχεται 5 τέρματα από το Θωμά Μαύρο, κάτι που δεν του άξιζε. 

Το Σεπτέμβριο του 1985 το Αιγάλεω μετέχει στην (ενιαία πλέον) Β’  Εθνική, έχοντας νέο προπονητή τον Κώστα Πολυχρονίου και με μεγάλες φιλοδοξίες για άμεση επιστροφή. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου το συμβόλαιο του Αλεξάντερ λήγει και ο ίδιος, με λύπη και έχοντας προλάβει να αγωνισθεί στα 10 πρώτα ματς, αφήνει την ομάδα στην πρώτη θέση, υπογράφοντας το καλοκαίρι στο Διαγόρα της Ρόδου. Στο δεύτερο μισό της σεζόν 1986-87 μεταπηδάει στη Βοϊβοντίνα και τη βοηθά να πάρει το πρωτάθλημα της Β΄ Κατηγορίας.

Προπονητής

Μετά το τέλος της αγωνιστικής του σταδιοδρομίας ο Στογιάνοβιτς εργάστηκε σαν προπονητής τερματοφυλάκων στον Ερυθρό Αστέρα, τη Βουλγαρική Λέφσκι Σόφιας και τη Ρώσικη Λοκομοτίβ Μόσχας.